Ruch Światło-Życie - Diecezja Gliwicka - Rejon Tarnowskie Góry
Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
Znakiem Ruchu Światło - Życie jest starochrześcijański symbol ΦΩΣ (czyt.: FOS), ΖΩΗ (czyt.: ZOE) - gr. słowa światło-życie splecione literą omega, tworzące krzyż.
W znaku tym zawarty jest postulat jedności między światłem które otrzymujemy od Boga a naszym życiem - to światło otrzymane w Bożym Słowie i modlitwie musi stawać się treścią życia, nie może pozostać martwą literą, nie może być tak, że wiara swoje, a życie swoje.
Jest to też znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga i Jego zbawczego planu, dopełniającego się w Kościele. Jest on również wezwaniem do całkowitego oddania się Chrystusowi - Panu i Zbawicielowi, aby wraz z Nim - kierując się prawem życiodajnej śmierci - budować Kościół Żywy, poczynając od tego Kościoła, który jest w człowieku - za cenę umierania "starego człowieka".
Dalej - poprzez wydanie siebie dla braci na wzór Ukrzyżowanego Pana i budowanie wspólnoty Kościoła przez nieustanne przekreślanie siebie, aż do zjednoczenia na wzór Maryi z Chrystusem w godzinie Krzyża - źródła życia dla całego Kościoła. Znak "Fos-Zoe" jest również znakiem mocy, mocy Ducha Świętego, która dokonuje w człowieku tego, co dla jego naturalnych sił jest niemożliwe - sprawia w nim jedność światła i życia.
Uchwała II Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie
|
I.CHARYZMAT RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE1. HistoriaRuch Światło-Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II, dlatego – jak wierzymy – powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku – używając określenia Założyciela – dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Założyciel Ruchu, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), odczytując znaki czasu, rozpoczął na polskiej ziemi dzieło Oaz Żywego Kościoła od organizowania rekolekcji oazowych dla ministrantów (1954), Krucjaty Wstrzemięźliwości (1957-1960), a w latach następnych wypracował cały system formacyjno-ewangelizacyjny, obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych, a także rodziny (1973). Tak ukształtowany Ruch Żywego Kościoła został zawierzony Niepokalanej, Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny, a Krościenko jest siedzibą Ruchu i siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej Ruchu – Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę „Ruch Światło-Życie”. Wspólnoty rodzin – w ramach Ruchu Światło-Życie – ubogacone od początku o duchowość międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame przyjęły nazwę ruch Domowy Kościół (1978). Kapłani Ruchu od początku gromadzeni przez ks. Franciszka Blachnickiego wokół ideału Chrystusa Sługi utworzyli Stowarzyszenie „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi”. W latach siedemdziesiątych zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty Ruchu Światło-Życie na Słowacji i w Czechach. W roku 1982 Założyciel utworzył w Carlsbergu w Niemczech Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W kolejnych latach wspólnoty Ruchu Światło-Życie powstawały w wielu innych krajach. 2. FormacjaRuch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania. Cel i program Ruchu wyrażają najkrócej greckie słowa (światło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła „Światło-Życie”, oznaczająca jedność światła danego od Boga i życia, czyli świadectwo chrześcijańskiego życia. Sprawcą tej jedności – jak wierzymy – jest Duch Święty. On sprawia, że światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła w formowaniu dojrzałych chrześcijan rodzi nowego człowieka we wspólnocie Kościoła. Formacja podstawowa w Ruchu Światło-Życie jest oparta na „Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych” i rozpoczyna się od ewangelizacji (indywidualnej bądź przez rekolekcje: ewangelizacyjne lub stopnia podstawowego) prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela (Oaza Nowego Życia I stopnia) i do włączenia się w grupę formacyjną uczniów Chrystusa. Pierwszy etap deuterokatechumenatu realizowany według „Drogowskazów Nowego Człowieka”, czyli „Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej” prowadzi do uczestnictwa w Oazie Nowego Życia II stopnia. Rozpoczęta w niej inicjacja liturgiczna jest kontynuowana w drugim etapie formacji, w którym istotnym elementem jest przeżycie Triduum Paschalnego w formie rekolekcji i odnowa przymierza chrztu świętego. Trzeci etap formacji – mistagogiczny – obejmuje pogłębienie eklezjologiczne (Oaza Nowego Życia III stopnia) i odkrywanie swojego miejsca w Kościele w różnorakiej posłudze diakonijnej. Na każdym z etapów formacja odbywa się przez systematyczną indywidualną pracę uczestnika, przez cotygodniowe spotkania w małej grupie z animatorem oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu. Cechą charakterystyczną tej formacji jest wychowanie do liturgii i przez liturgię. Na tym fundamencie oparte są szczegółowe programy formacyjne odpowiednie dla wieku i stanu. Małżeństwa Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie realizują duchowość małżeńską zaczerpniętą z charyzmatu Equipes Notre Dame, której celem jest wzajemne uświęcanie się małżonków, tworzenie jedności małżeńskiej i realizowanie katechumenatu rodzinnego. Formacja Domowego Kościoła jest realizowana zarówno w oparciu o system pracy Equipes Notre Dame jak i Ruchu Światło-Życie. Łączy się to z przyjęciem zobowiązań opisanych w „Zasadach Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie”. Dokument ten reguluje zasady działania Domowego Kościoła w ramach Ruchu Światło-Życie. Na poszczególnych stopniach oazy rekolekcyjnej, a zwłaszcza na I stopniu, formacja małżonków poszerzona jest o zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej i życia rodzinnego, na II stopniu także o tzw. liturgię rodzinną a na III stopniu o budowanie wspólnoty w aspekcie wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej w Kościele. Podstawowa praca formacyjna małżonków odbywa się w rodzinie, w comiesięcznych spotkaniach kręgu rodzin oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu. Ważną rolę w formacji Domowego Kościoła spełniają odbywające się w ciągu roku kilkudniowe rekolekcje, zwane Oazą Rekolekcyjną Animatorów Rodzin. Dla młodszych grup wiekowych Ruch Światło-Życie proponuje formację w Oazie Dzieci Bożych i Oazie Nowej Drogi, kontynuowaną w ciągu roku zasadniczo w zespołach służby liturgicznej. Formacja ta ma dostosowany do wieku charakter deuterokatechumenalny i oparta jest na idei dziecięctwa Bożego, przeżywanego w relacji do Boga Ojca przez Syna w Duchu Świętym. 3. DiakoniaRezultatem formacji podstawowej członków Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych. Z poczucia odpowiedzialności za losy Narodu wyrosła Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Osoby podejmujące posługę w Ruchu określa się mianem Diakonii Ruchu Światło-Życie. Ze względu na teren działania wyróżnia się diakonie centralne, filialne, diecezjalne, rejonowe i parafialne. Różne dziedziny działalności Ruchu rodzą potrzebę powstawania na każdym szczeblu terytorialnym diakonii podejmujących posługę na rzecz jedności, ewangelizacji, miłosierdzia, wyzwolenia, życia, deuterokatechumenatu, oaz rekolekcyjnych, Domowego Kościoła, liturgii, modlitwy, wspólnot lokalnych oraz innych. Diakonie te gromadzą osoby wszystkich stanów. Działanie Diakonii Ruchu Światło-Życie określają następujące zasady:
W roku Wielkiego Jubileuszu 2000 Konferencja Episkopatu Polski powołała stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Stowarzyszenie to nie zastępuje Ruchu, jest jedynie prawną formą organizacji jego diakonii powołaną w tym celu, aby Ruch Światło-Życie mógł lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie. II.DUCHOWOŚĆ RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIEPrzez duchowość należy rozumieć pewne zasady natury religijnej, o ile przenikają one i kształtują świadomość oraz postawy i relacje międzyosobowe. 1. Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i ZbawicielaDuchowość Ruchu Światło-Życie cechuje przede wszystkim personalizm chrystocentryczny, polegający na przeżywaniu swojego życia i powołania chrześcijańskiego jako bezpośredniej, osobowej relacji do Osoby Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela. Wiara pojęta jako osobiste przyjęcie Jezusa, oddanie i poddanie Mu siebie, zjednoczenie z Nim w myśleniu i działaniu, musi zawsze inspirować życie wewnętrzne i zaangażowanie członków Ruchu Światło-Życie. 2. Poddanie się działaniu Ducha ŚwiętegoZjednoczenie z Chrystusem dokonuje się w Duchu Świętym, który jedynie może wzbudzić w nas wiarę i dążenie do oddania się Jezusowi przez bezinteresowną miłość – agape. Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje więc również otwarcie się na działanie Ducha Świętego i Jego dary – charyzmaty i w tym znaczeniu jest duchowością charyzmatyczną. Wyraża się przede wszystkim w pielęgnowaniu życia modlitwy osobistej i wspólnej przeżywanej jako osobiste spotkanie z Jezusem w Duchu Świętym. 3. Na wzór Chrystusa SługiCharakterystycznym momentem duchowości Ruchu Światło-Życie jest dążenie do zjednoczenia z Jezusem jako Tym, który jest Chrystusem – Mesjaszem – Pomazańcem, czyli Tym, który przyszedł, aby służyć i życie oddać dla wypełnienia woli Ojca i Jego planu zbawienia. W tym celu Jezus został namaszczony Duchem Świętym w myśl słów „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność” (Łk 4, 18). Ten biblijny obraz Chrystusa Sługi znajduje się w centrum duchowości Ruchu Światło-Życie i określa jego ideał formacyjny. Określa on powołanie członka Ruchu Światło-Życie jako powołanie do uczestnictwa w namaszczeniu Chrystusa Duchem Świętym dla dzieła ewangelizacji i wyzwolenia oraz budowania wspólnoty Kościoła. Wszczepienie w postawę Chrystusa Sługi przez namaszczenie Jego Duchem zapewnia Ruchowi Światło-Życie wewnętrzne i dynamiczne skierowanie ku wielkiej jedności planu Ojca w mocy bezinteresownej służby. 4. Ku Ojcu, przez Chrystusa w Duchu ŚwiętymPowyższa duchowość Ruchu Światło-Życie może być określona również jako duchowość trynitarna, ukazująca całościową wizję życia w Duchu Świętym, przez Chrystusa skierowanego ku Ojcu i Jego wszystko obejmującego planowi zbawienia. Przeżywanie swego życia i powołania w świetle tej wspaniałej wizji jest dla członków Ruchu Światło-Życie źródłem wewnętrznego pokoju, radości i niesłabnącej gorliwości apostolskiej. 5. Nierozdzielność światła wiary i życia z wiaryPraktycznie powyższa duchowość wyraża się w życiu Ruchu Światło-Życie w swoistym stosunku do Słowa Bożego. Słowo Boże, jako Światło rozjaśniające konkretne sytuacje życiowe i wyznaczające drogę postępowania, przyjmowane jest jako Słowo Życia, domagające się wcielenia w życie i poddania mu życia, w myśl słów Pana: „Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12). Powyższy stosunek do Słowa Bożego wyraża znak – symbol FWS-ZWH, gdzie splecenie tych dwóch grecko-biblijnych słów Światło-Życie w formie krzyża oznacza nierozdzielność światła wiary i życia z wiary, albo inaczej mówiąc, wiary i miłości. Wierność powyższej zasadzie, zawierającej w sobie istotną metodę Ruchu Światło-Życie i jego specyficzny charyzmat, zachowa członków Ruchu Światło-Życie zarówno od jednostronnego i bezowocnego intelektualizmu, jak i od pragmatyzmu w praktycznych rozwiązaniach. 6. Umiłowanie liturgiiW przekonaniu, że jedność Światła i Życia znalazła w życiu Chrystusa swój najpełniejszy wyraz w tajemnicy Paschalnej Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, gdzie najpełniej zajaśniało Światło głoszące iż Bóg jest Miłością – członkowie Ruchu Światło-Życie starają się również Tajemnicę Paschalną umieścić w centrum swojego życia i posługi, wyrazem czego będzie umiłowanie liturgii, zwłaszcza eucharystycznej i należyte jej wartościowanie jako szczytu, „do którego zmierza działalność Kościoła” i źródła, „u którego wypływa cała jego moc” (KL 10). 7. Miłość do KościołaDuchowość RŚŻ z kolei winna być określona jako duchowość eklezjocentryczna. Kościół widziany w duchu Vaticanum II na tle całej ekonomii zbawczej jako jej wypełnienie, polegającej na zrealizowaniu komunii – koinonii międzyludzkiej, będącej następstwem koinonii z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym – jest umiłowaniem całego życia członków Ruchu Światło-Życie i najgłębszym umotywowaniem oraz celem ich zaangażowania. Dlatego, chociaż ich martyria i diakonia (świadectwo i służba) wyrasta z samej przynależności do Ludu Bożego oraz z charakteru chrztu i bierzmowania i wynikającego z tych sakramentów uczestnictwa w kapłaństwie Chrystusa, starają się ją wypełniać zawsze w łączności z hierarchią Kościoła, której szczególnie jest zalecona posługa jedności i która ma być widzialnym znakiem tej jedności. 8. Ecclesia mater – Mater EcclesiaeSwoją najgłębszą identyfikację z tajemnicą Kościoła znajdują członkowie Ruchu Światło-Życie w starochrześcijańskiej idei Ecclesia Mater (Kościół Matka) w jej powiązaniu z maryjną ideą Mater Ecclesiae (Matka Kościoła). Pierwsza ujmuje i wyraża tajemnicę Kościoła w obrazie niewiasty, która jest zarazem oblubienicą i matką. Tak właśnie Kościół będąc Oblubienicą Chrystusa przez to, że w poszczególnych swoich członkach jest oddany Chrystusowi w Duchu Świętym przez wiarę i miłość – staje się tym samym życiodajny, macierzyński i płodny – Ecclesia Mater. Źródłem jego macierzyńskiej płodności jest jego zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym. Takie jest bowiem prawo miłości oblubieńczej: o ile łączy ona osoby we wzajemnym, bezinteresownym oddaniu się – musi być życiodajna i płodna. Maryja Dziewica i Matka ukazuje się tutaj jako typ Kościoła Matki. Przez swoje oddanie się Chrystusowi, zwłaszcza w godzinie Krzyża, stała się Ona macierzyńskim principium Kościoła i zarazem jego typem. Podobnie członkowie Ruchu Światło-Życie w swoim oddaniu się Chrystusowi na wzór Maryi widzą swoje uczestnictwo w tajemnicy Kościoła Matki i źródło owocności swojej posługi apostolskiej. W powyższej wizji Kościoła, gdzie punkt ciężkości przesuwa się wyraźnie w kierunku laikatu, jest także miejsce na właściwe dowartościowanie roli kapłanów, których głównym zadaniem jest reprezentowanie (u-obecnianie) Chrystusa Oblubieńca wobec Kościoła Oblubienicy poprzez posługę słowa i sakramentu oraz posługę pasterską. W tej wizji Kościoła Matki przezwyciężona jest zarazem antynomia laikat – kler, która powstaje wszędzie tam, gdzie tajemnica Kościoła ujmowana jest powierzchownie. Powyższy rys duchowości Ruchu Światło-Życie może być określony równocześnie jako jej rys maryjny. Maryjność Ruchu Światło-Życie wyraża się w tytule: „Niepokalana, Matka Kościoła”, pod którym Maryja jest czczona. Niepokalana, Matka Kościoła jest szczególną patronką Ruchu Światło-Życie. 9. Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej KościołaWreszcie duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje w szczególny sposób kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła, głównie parafii. Diakonia jest zawsze realizowana w ramach małej wspólnoty – żywej komórki, widzianej jako znak Kościoła – a te małe wspólnoty diakonijne z kolei starają się realizować swoją służbę o ile możności w ramach i na rzecz wspólnoty lokalnej (parafii), przeżywanej również jako znak – sakrament Kościoła. Odnowa parafii, według modelu inspirowanego przez eklezjologię Vaticanum II, jako „wspólnoty wspólnot”, widziana jest jako punkt docelowy Ruchu Światło-Życie. Przeżyciowym, doświadczalnym wprowadzeniem w duchowość Ruchu Światło-Życie jest oaza rekolekcyjna. Jest ona najlepszym rozpoczęciem drogi formacyjnej w tej duchowości. Dzięki niej duchowość ta zostaje przekazana niejako egzystencjalnie, przez cały styl życia i atmosfery oazy, a nie tylko teoretycznie przez jej opisanie. IIIWYMAGANIA ŻYCIA WEWNĘTRZNEGO I WSPÓLNOTOWEGO DIAKONII RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIEPrzynależność do Diakonii Ruchu Światło-Życie powinna łączyć się z przyjęciem pewnych praktyk życia wewnętrznego, które służą umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu rysów i postaw scharakteryzowanej powyżej duchowości. 1. Jednoczenie się z Maryją w jej oddaniu się Chrystusowi SłudzeCzłonkowie Diakonii praktykują codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze, o ile możności na początku dnia. Praktyka ta polega na chwili krótkiej, osobistej modlitwy, w której wyraża się gotowość zjednoczenia z Maryją w Jej oddaniu się w Duchu Świętym Chrystusowi Słudze, szczególnie w zadaniach danego dnia. Z tym łączy się prośba o namaszczenie Duchem Świętym dla należytego ich wykonania. 2. Namiot SpotkaniaCzłonkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie, zgodnie ze zwyczajem wyniesionym z oaz i formacji deuterokatechumenalnej, starają się codziennie zapewnić sobie czas i miejsce na odbycie Namiotu Spotkania (por. Wj 33,7-11), czyli chwili osobistej modlitwy, o ile możności połączonej z nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, w czasie której rozmawiają o wszystkich problemach swego życia i swojej diakonii z Chrystusem „twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 33,11). 3. Liturgia GodzinJako wyraz swojego uczestnictwa w życiu Kościoła Oblubienicy Chrystusa, członkowie Diakonii starają się uczestniczyć w modlitwie liturgicznej Kościoła, która w myśl posoborowej odnowy liturgii ma się stać nie tylko modlitwą kapłanów, ale również laikatu, zwłaszcza pielęgnującego jakąś formę życia wspólnego. Liturgia godzin, szczególnie jutrznia i nieszpory, gdzie tylko jest to możliwe odprawiane we wspólnocie z innymi, powinna wejść w życie członków Diakonii Ruchu Światło-Życie. 4. EucharystiaCzłonkowie Diakonii starają się jak najczęściej, również w dni powszednie, uczestniczyć w sposób pełny w Eucharystii, przeżywając w niej i umacniając swoją communio z Chrystusem i braćmi w jedności Ducha Świętego. 5. Słowo Boże słowem życiaCzłonkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się, o ile możności codziennie, pielęgnować kontakt z Pismem świętym jako słowem życia przez osobiste studium względnie czytanie, uczestnictwo w Eucharystii z homilią i rozważaniem, przez odmawianie godziny czytań z liturgii godzin, przez dzielenie się Ewangelią lub inną formę wspólnotowego czytania Biblii. 6. Pogłębianie wiedzy religijnejBardzo się poleca stałe pogłębianie wiedzy religijnej przez studium pism Ojców Kościoła i świętych, dokumentów magisterium Kościoła, materiałów Ruchu Światło – Życie, prasy i innej literatury religijnej. Poleca się udział w kursach pogłębienia wiedzy teologicznej i różnych studiach dostępnych dla świeckich. 7. Sakrament PojednaniaDla należytego rozwoju życia wewnętrznego i radosnego przeżywania wolności Dzieci Bożych w Chrystusie, należy jak najczęściej korzystać w wierze z daru odpuszczenia grzechów, czy to przez praktykę żalu doskonałego, czy też przez przyjmowanie sakramentu pojednania. 8. Nowa kultura i nowy styl życiaJako wyraz nowej kultury i nowego stylu życia proponowanego przez cały Ruch Światło – Życie, szczególnie wobec młodzieży, która w tym względzie szuka wzoru u swoich wychowawców i w całej Diakonii członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie podejmują zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu. Jest to również wyraz poczucia odpowiedzialności wobec braci zagrożonych nałogami oraz miłości sprawdzającej się w gotowości składania dobrowolnych ofiar. 9. Dobra materialneDysponując dobrami materialnymi w duchu ewangelicznego ubóstwa i troszcząc się o skromny i prosty styl życia, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie chętnie dzielą się tym, co posiadają z potrzebującymi i posługują się tym do celów apostolskich, partycypując stosownie do swoich możliwości w potrzebach materialnych Ruchu Światło – Życie. 10. Oaza rekolekcyjnaPrzyjmując z wdzięcznością wraz z całym Ruchem Światło – Życie tzw. oazę rekolekcyjną, jako specyficzny dla Ruchu charyzmat spotkania, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się przynajmniej raz w roku uczestniczyć w jakiejś oazie piętnastodniowej lub czterodniowej, bądź dla uzupełnienia własnej formacji, jeżeli chodzi o nowe typy oaz, bądź podejmując w oazach różnego rodzaju diakonię. 11. Charyzmat spotkaniaPonadto członkowie Diakonii pielęgnują charyzmat spotkania przez regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz, od czasu do czasu, w oazach modlitwy. 12. Spotkania zespołu diakoniiPodstawową formą zaangażowania się członków Diakonii Ruchu Światło-Życie jest uczestnictwo w regularnych spotkaniach zespołu diakonii, w skład którego ktoś wchodzi. Na program tych spotkań składa się modlitwa, dzielenie się Słowem Bożym, element formacyjny według programu tzw. formacji permanentnej, sprawozdanie z zadań wykonanych w zakresie właściwej każdemu diakonii oraz ustalanie zadań. Regularne odbywanie tego rodzaju spotkań, gdzie w atmosferze modlitwy, w konfrontacji ze Słowem Bożym i kolegialnie podejmuje się odpowiedzialność za różne odcinki życia i działania Diakonii Ruchu Światło-Życie – jest podstawowym warunkiem i zarazem wyrazem żywotności Stowarzyszenia i jego wierności wobec Chrystusa i Jego Ducha. ***Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego są punktem odniesienia do pracy wewnętrznej, podejmowanej z pragnieniem coraz głębszej motywacji miłości Boga i bliźniego; mogą pomóc w osobistym rachunku sumienia, ale nie są przeznaczone do egzekwowania wobec innych. Dostrzegane niedomagania winny być powodem głębszej modlitwy za siebie i innych o dar życia według tych wskazań oraz prowadzić do pokornej, braterskiej pomocy „słabszemu”, w gotowości niesienia jego brzemion. (Tekst części II i III oparto na: Ks. Franciszek Blachnicki, „Międzynarodowa Diakonia Ewangelizacji Światło-Życie. Projekt statutu”, Carlsberg 1983 r., rozdział III, 1-9, IV ,5, VI, 1-13) Krościenko nad Dunajcem, 4 maja 2002 r. |
Rozdział I. POSTANOWIENIA OGÓLNE
§ 1
1. Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie” zwane dalej DIAKONIĄ, erygowane przez Konferencję Episkopatu Polski na mocy kan. 312 § 1 nr 2 KPK – jest publicznym stowarzyszeniem wiernych (duchownych i świeckich) – w rozumieniu Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 298-320) i jest organizacją kościelną w rozumieniu art. 34 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego (Dz.U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.).
2. DIAKONIA posiada osobowość prawną.
3. Sekcję DIAKONII w diecezji zwaną dalej DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ eryguje Biskup Diecezjalny. DIAKONIA DIECEZJALNA posiada osobowość prawną.
4. DIAKONIA działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, statutu i prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej.
§ 2
1. DIAKONIA działa na terenie całej Polski.
2. Siedzibą DIAKONII jest Krościenko nad Dunajcem.
3. Siedzibą DIAKONII DIECEZJALNEJ jest stolica diecezji.
§ 3
1. DIAKONIA podlega nadzorowi kompetentnej władzy kościelnej, która troszczy się o to, by zachowywała ona nienaruszoną wiarę i obyczaje oraz dyscyplinę kościelną i która ma prawo i obowiązek jej wizytowania zgodnie z przepisami prawa.
2. Konferencja Episkopatu Polski sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ przez Biskupa Delegata.
3. Biskup Diecezjalny sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ i mianuje Moderatora Diecezjalnego.
Rozdział II. CEL, DZIAŁALNOŚĆ I METODY PRACY DIAKONII
§ 4
Celem DIAKONII jest służba w założonym przez sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego Ruchu Światło-Życie, aby zachowując jedność i tożsamość mógł służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie współczesnym.
§ 5
1. Działalność DIAKONII polega na:
1) wspieraniu osobistej przemiany życia jej członków ku dojrzałości chrześcijańskiej na drodze realizacji praktyk życia duchowego zawartych w programie formacyjnym Ruchu Światło-Życie,
2) upowszechnianiu wzorców osobowych i rodzinnych służących wychowaniu człowieka otwartego na ludzi i wolnego od wszelkich uzależnień szkodliwych społecznie,
3) posłudze na rzecz umacniania jedności małżeńskiej i odnowy katechumenatu rodzinnego,
4) posłudze na rzecz ewangelizacji i katechumenatu,
5) formacji liturgicznej wiernych,
6) uwrażliwianiu na inicjatywy i dzieła związane z wyzwalaniem człowieka mocą Ewangelii Chrystusa od grzechów przybierających rozmiary nałogów społecznych,
7) udziale w życiu i rozwoju wspólnot lokalnych – parafii,
8) podejmowaniu dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego,
9) służbie na rzecz jedności chrześcijan,
10) trosce o przemianę świata w duchu Ewangelii (zaangażowanie społeczne, kulturalne i gospodarcze),
11) rozpowszechnianiu idei zainspirowanych przez założyciela Ruchu Światło-Życie ks. Franciszka Blachnickiego,
12) pielęgnowaniu pamięci o założycielu Ruchu Światło-Życie ks. Franciszku Blachnickim i trosce o zachowanie jego duchowej spuścizny.
2. DIAKONIA prowadzi działalność w szczególności poprzez:
1) organizowanie i prowadzenie oaz rekolekcyjnych oraz innych rekolekcji i spotkań formacyjno-modlitewnych,
2) tworzenie w parafiach wspólnot prowadzących formację Ruchu Światło-Życie,
3) tworzenie Centrów Światło-Życie,
4) tworzenie programów formacyjnych Ruchu Światło-Życie,
5) działalność naukowo-badawczą dla pogłębienia i rozwoju działalności formacyjnej Ruchu Światło-Życie,
6) działalność archiwalną, redakcyjną, wydawniczą,
7) prowadzenie szkół i innego rodzaju działalność oświatowo-wychowawczą,
8) organizowanie kongresów, konferencji i sympozjów,
9) organizowanie imprez masowych,
10) współdziałanie z odpowiednimi instytucjami świeckimi i kościelnymi odnośnie do realizacji celów określonych w ust. 1.
3. Do realizacji szczegółowych zadań DIAKONIA, po uzyskaniu pisemnej zgody Konferencji Episkopatu Polski, może powoływać odrębne podmioty i instytucje.
§ 6
Podstawowymi metodami realizacji celów DIAKONII są:
1) pedagogiczna metoda „Światło-Życie” zakładająca jedność między wyznawanymi prawdami wiary a życiem, czyli jedność między światłem danym od Boga a życiem;
2) oaza rekolekcyjna będąca formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, liturgii, na spotkaniu ze słowem Bożym i w miłości braterskiej. Są to piętnastodniowe rekolekcje dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin z programem opartym na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego. Istnieją ponadto różnego rodzaju oazy specjalistyczne;
3) formacja w małej grupie – środowisku podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary (zarówno w oazie rekolekcyjnej, jak i w formacji w ciągu roku), zapewniająca ciągłość procesu formacyjnego.
§ 7
DIAKONIA organizuje co roku Kongregację Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie (gromadzącą szerokie grono uczestników Ruchu Światło-Życie), Centralną Oazę Matkę, Podsumowanie Oazy Żywego Kościoła, spotkania par diecezjalnych Domowego Kościoła, dni wspólnoty, a także okolicznościowe pielgrzymki, kongresy itp.
Rozdział III. WŁADZE I STRUKTURA DIAKONII
§ 8
Centralnymi władzami DIAKONII są:
1) Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie,
2) Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.
§ 9
1. Na czele DIAKONII stoi Moderator Generalny, który kieruje jej pracami oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch, o jedność DIAKONII, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych dla DIAKONII i całego Ruchu Światło-Życie lub jego poszczególnych gałęzi, Moderator Generalny podejmuje decyzje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności, w szczególności w sprawach:
1) zwołania Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie,
2) powołania centralnych diakonii specjalistycznych oraz określania zasad ich działania,
3) tworzenia Centrów Światło-Życie.
3. Pomocą w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem Światło-Życie Moderatorowi Generalnemu służy Krajowe Kolegium Moderatorów, które stanowi zebranie moderatorów diecezjalnych i zakonnych Ruchu Światło-Życie pod jego przewodnictwem.
§ 10
1. Moderator Generalny jest powoływany na sześcioletnią kadencję przez Konferencję Episkopatu Polski.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Generalnego, spośród kapłanów członków DIAKONII, dokonuje Kongregacja Diakonii według uchwalonego przez siebie regulaminu. Biskup Delegat prezentuje kandydatów Konferencji Episkopatu Polski.
3. W przypadku wakatu na stanowisku Moderatora Generalnego, jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan członek Centralnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Generalnego.
4. Moderator Generalny może być odwołany przez Konferencję Episkopatu Polski przed upływem kadencji, zgodnie z kan. 318 § 2 KPK.
§ 11
1. Zadaniem Centralnej Diakonii Jedności jest kolegialne wspomaganie Moderatora Generalnego w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem jako całością, troska o jedność Ruchu oraz o wierność jego charyzmatowi założycielskiemu.
2. W skład Centralnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Generalny, wchodzą:
1) Para Krajowa Domowego Kościoła i Moderator Krajowy Domowego Kościoła,
2) moderatorzy centralnych diakonii specjalistycznych Ruchu Światło-Życie,
3) przewodniczący Komisji Teologiczno-Programowej,
4) Ekonom DIAKONII,
5) przełożeni instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32,
6) moderatorzy Centrów Światło-Życie,
7) przedstawiciel Krajowego Kolegium Moderatorów wybrany na trzyletnią kadencję,
8) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Kongregację Diakonii spośród jej członków w liczbie przez nią określonej.
§ 12
1. Do kompetencji Centralnej Diakonii Jedności należy:
1) opiniowanie zasadniczych spraw dla DIAKONII przedstawionych przez Moderatora Generalnego, zgodnie z § 9 ust. 2;
2) podejmowanie uchwał w sprawach określonych w § 15 ust. 4; § 29 ust. 2; § 30 ust. 2 i 3; § 32 ust. 2, § 38 ust. 2,
3) prezentowanie opinii własnych i zgłaszanych przez członków DIAKONII.
2. Na forum Centralnej Diakonii Jedności jej członkowie mogą prezentować opinie własne i zgłaszane przez członków DIAKONII.
§ 13
1. Posiedzenia Centralnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Generalny.
2. Moderator Generalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Centralnej Diakonii Jedności.
3. Centralna Diakonia Jedności podejmuje decyzje kolegialnie w formie uchwał.
4. Uchwały Centralnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.
§ 14
Kongregacja Diakonii jest zgromadzeniem rozeznającym znaki czasu i kierunki rozwoju Ruchu Światło-Życie w świetle jego charyzmatu.
§ 15
1. Kongregacja Diakonii gromadzi:
1) delegatów członków DIAKONII,
2) uczestników z urzędu,
3) uczestników z nominacji Moderatora Generalnego.
2. Delegatów na Kongregację Diakonii wybierają: Diecezjalne Diakonie Jedności, Centralna Diakonia Domowego Kościoła, centralne diakonie specjalistyczne oraz instytuty i stowarzyszenia opisane w § 32.
3. Z urzędu uczestnikami Kongregacji Diakonii są członkowie Centralnej Diakonii Jedności.
4. Liczbę delegatów oraz rozdział miejsc pomiędzy poszczególne diakonie, a także liczbę miejsc pozostających w dyspozycji Moderatora Generalnego, określa każdorazowo Centralna Diakonia Jedności w drodze uchwały. Do podjęcia uchwał w tej sprawie wymagana jest większość 2/3 głosów obecnych na posiedzeniu przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności.
§ 16
1. Kongregację Diakonii zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Moderator Generalny.
2. Przedmiot obrad Kongregacji Diakonii określa kolegialnie Moderator Generalny z Centralną Diakonią Jedności.
3. Uchwały Kongregacji Diakonii, przyjmowane są większością 2/3 głosów, z wyjątkiem podejmowanych w sprawach proceduralnych, w których wymagana jest zwykła większość.
4. Tryb pracy Kongregacji Diakonii określa regulamin przez nią uchwalony.
§ 17
Posługę na rzecz Domowego Kościoła – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie pełni Diakonia Domowego Kościoła. Jej szczegółowe zadania, organy oraz sposób ich powoływania określają „Zasady Domowego Kościoła” zatwierdzane przez Konferencję Episkopatu na wspólny wniosek Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie oraz Pary Krajowej i Moderatora Krajowego Domowego Kościoła.
§ 18
Diakonie specjalistyczne realizują zadania DIAKONII w poszczególnych dziedzinach jej działalności. Pierwszym celem każdej diakonii specjalistycznej jest budzenie zaangażowania wspólnot i członków Ruchu Światło-Życie w zadaniu, do którego realizacji została powołana.
§ 19
1. Moderatorów centralnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję po konsultacji z odpowiednią centralną diakonią.
2. Członków centralnej diakonii specjalistycznej powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję na wniosek moderatora odpowiedniej diakonii. Kadencję każdego z członków centralnej diakonii specjalistycznej wyznacza data jego powołania.
§ 20
1. Komisja Teologiczno-Programowa zajmuje się badaniem zgodności treści materiałów formacyjnych Ruchu Światło-Życie z Magisterium Kościoła oraz z charyzmatem i duchowością Ruchu Światło-Życie oraz koordynuje prace nad materiałami formacyjnymi.
2. Przewodniczącego i członków Komisji Teologiczno-Programowej powołuje Moderator Generalny po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności na trzyletnią kadencję. Kadencję każdego z członków Komisji Teologiczno-Programowej wyznacza data jego powołania.
3. Ustalenia Komisji Teologiczno-Programowej wymagają aprobaty biskupa delegata, o którym mowa w § 3 ust. 2 Statutu.
§ 21
1. Strukturę pomocniczą DIAKONII mogą stanowić filie tworzone dla kilku diecezji.
2. Moderator zakonny (prowincjalny) koordynuje pracę Ruchu Światło-Życie w placówkach (parafiach) prowadzonych przez zakon. Moderator zakonny troszczy się o ścisły kontakt z moderatorami diecezjalnymi Ruchu Światło-Życie.
§ 22
Władzami DIAKONII DIECEZJALNEJ są:
1) Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie,
2) Diecezjalna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Diecezjalna Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.
§ 23
1. Pracami DIAKONII DIECEZJALNEJ kieruje Moderator Diecezjalny. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie w diecezji. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem w diecezji, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi, zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch Światło-Życie, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych Moderator Diecezjalny podejmuje decyzje po konsultacji z Diecezjalną Diakonią Jedności.
§ 24
1. Moderator Diecezjalny jest powoływany na czteroletnią kadencję przez Biskupa Diecezjalnego.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Diecezjalnego dokonuje Diecezjalna Kongregacja Diakonii.
3. W razie wakatu na stanowisku Moderatora Diecezjalnego jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan, członek Diecezjalnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Diecezjalną Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Diecezjalnego.
4. Biskup Diecezjalny może odwołać Moderatora Diecezjalnego z własnej inicjatywy lub na wniosek Moderatora Generalnego przed upływem kadencji.
§ 25
1. W skład Diecezjalnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Diecezjalny, wchodzą:
1) Para Diecezjalna Domowego Kościoła i Moderator Diecezjalny Domowego Kościoła,
2) moderatorzy diecezjalnych diakonii specjalistycznych,
3) Ekonom Diecezjalny DIAKONII,
4) przedstawiciele instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32, znajdujących się na terenie diecezji,
5) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Diecezjalną Kongregację Diakonii w liczbie przez nią określonej.
2. Posiedzenia Diecezjalnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Diecezjalny.
3. Moderator Diecezjalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Diecezjalnej Diakonii Jedności.
4. Uchwały Diecezjalnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności co najmniej połowy członków składu Diecezjalnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.
5. W posiedzeniach Diecezjalnej Diakonii Jedności może uczestniczyć moderator zakonny.
§ 26
1. Diecezjalna Kongregacja Diakonii gromadzi członków DIAKONII z diecezji, podejmując sprawy wynikające z życia Ruchu Światło-Życie na terenie diecezji.
2. Moderator Diecezjalny zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Diecezjalną Kongregację Diakonii i jej przewodniczy.
3. Liczbę uczestników Diecezjalnej Kongregacji Diakonii oraz sposób ich powoływania określa Diecezjalna Diakonia Jedności.
§ 27
Moderatorów diecezjalnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Diecezjalny w porozumieniu z Biskupem Diecezjalnym, po konsultacji z członkami odpowiedniej diakonii oraz moderatorem odpowiedniej diakonii centralnej.
§ 28
1. Dla dokonania wyboru osób wskazanych w § 10 ust. 2; § 11 ust. 2 pkt. 7; § 11 ust. 2 pkt. 8; § 15 ust. 2; § 24 ust. 2; § 25 ust. 1 pkt. 5, wymagana jest w pierwszym głosowaniu większość 2/3 oddanych głosów; do dalszych głosowań stosuje się przepisy kan.119 n. 1 KPK.
2. Jeśli do udziału w Diecezjalnej Kongregacji Diakoni są zaproszeni wszyscy członkowie DIAKONII z diecezji, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 nie jest konieczna obecność większości tych, którzy powinni być wezwani.
3. Jeśli ilość zgłoszonych kandydatów nie przekracza ilości osób, które mają być wybrane, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 wystarczy zwykła większość głosów.
Rozdział IV. CZŁONKOWIE DIAKONII
§ 29
1. Członkami DIAKONII mogą stać się osoby spełniające następujące warunki:
1) odbycie formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie według programów ustalonych dla ich stanu i powołania,
2) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
3) członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka,
4) ukończone 18 lat.
2. Osoby, które nie odbyły formacji podstawowej mogą uzyskać członkostwo DIAKONII po spełnieniu indywidualnych wymagań formacyjnych określonych przez Centralną Diakonię Jedności.
§ 30
1. Gotowość wstąpienia do DIAKONII zostaje wyrażona przez kandydata po odbyciu specjalnych rekolekcji, zwanych Oazą Rekolekcyjną Diakonii (ORD).
2. Gotowość wstąpienia do DIAKONII musi uzyskać akceptację Diecezjalnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie, właściwej dla miejsca posługi kandydata. Od decyzji odmownej, która musi być doręczona wraz z pisemnym uzasadnieniem, przysługuje prawo odwołania się do Centralnej Diakonii Jedności.
3. W szczególnych i wyjątkowych przypadkach wystarczająca jest akceptacja Centralnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie.
§ 31
1. Nabycie członkostwa następuje poprzez wpisanie przez Moderatora Generalnego w poczet członków DIAKONII.
2. Uroczyste potwierdzenie członkostwa następuje przez błogosławieństwo Moderatora Generalnego.
§ 32
1. Szczególnym trybem nabywania członkostwa w DIAKONII jest złożenie pierwszych ślubów w Instytucie Niepokalanej Matki Kościoła lub wstąpienie do Stowarzyszenia „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi” ze względu na ich służebny charakter wobec Ruchu Światło-Życie.
2. Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie może nadać innym instytutom i stowarzyszeniom życia apostolskiego oraz stowarzyszeniom wiernych, których źródłem powstania i życia jest charyzmat Ruchu Światło-Życie, i które wypełniają cele określone § 4 Statutu, analogiczny status, po stwierdzeniu, że ich konstytucje lub statuty nie są sprzeczne z niniejszym Statutem. W odniesieniu do zrzeszeń o charakterze lokalnym może zastrzec niestosowanie § 11 ust. 2 pkt. 5; i § 15 ust. 2; a także § 25 ust. 1 pkt. 4.
§ 33
1. Do obowiązków członków DIAKONII należy:
1) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
2) realizowanie celów statutowych DIAKONII,
3) przestrzeganie postanowień Statutu, uchwał i regulaminów DIAKONII,
4) opłacanie składek członkowskich,
5) w miarę możliwości wspieranie materialne działalności DIAKONII i Ruchu Światło-Życie.
2. Członkowie DIAKONII mają prawo do:
1) korzystania z pomocy DIAKONII,
2) zgłaszania wniosków i propozycji dotyczących DIAKONII.
§ 34
Członkostwo DIAKONII ustaje przez:
1) Formalną rezygnację skierowaną na piśmie do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie za pośrednictwem właściwej Diakonii, o której mowa w § 30 ust. 2 i 3.
2) Wykluczenie decyzją Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie na wniosek właściwej Diakonii, o której mowa w § 30ust. 2 i 3 – po uprzednim upomnieniu – z zachowaniem prawa rekursu do Biskupa określonego w § 3 ust. 2 Statutu, w przypadku:
a) publicznego odstąpienia od wiary katolickiej albo zerwania ze wspólnotą kościelną, albo po zaciągnięciu ekskomuniki deklarowanej lub wymierzonej wyrokiem lub dekretem,
b) poważnego naruszenia przepisów statutu DIAKONII, Zasad Domowego Kościoła lub regulaminów.
Rozdział V. DOBRA DOCZESNE
§ 35
1. DIAKONIA jest podmiotem zdolnym do nabywania, posiadania, zarządzania oraz alienowania dóbr doczesnych, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego. Mienie DIAKONII, jako publicznego stowarzyszenia wiernych, jest majątkiem kościelnym (kan. 1257 § 1 KPK).
2. Wszelkie działania w dziedzinie dóbr materialnych mają mieć na względzie cele DIAKONII wyznaczone przez niniejszy Statut.
§ 36
1. Dobrami doczesnymi DIAKONII zarządza Moderator Generalny przez Ekonoma DIAKONII, którego powołuje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności.
2. W sprawach finansowych i majątkowych oświadczenia woli składa Moderator Generalny i Ekonom.
3. Ekonoma DIAKONII wspiera dwóch doradców wyznaczonych przez Moderatora Generalnego.
4. Zasady zarządzania, wykorzystania i rozliczania majątku reguluje dyrektorium dóbr doczesnych uchwalone przez Kongregację Diakonii na wniosek Moderatora Generalnego.
5. Analogiczne zasady obowiązują w DIAKONII DIECEZJALNEJ.
6. Do DIAKONII mają odpowiednie zastosowanie przepisy prawa kanonicznego o zarządzie dóbr materialnych.
Rozdział VI. POSTANOWIENIA KOŃCOWE
§ 37
1. Statut DIAKONII nadaje i wprowadza w nim zmiany Konferencja Episkopatu Polski.
2. Propozycję zmiany Statutu uchwala Kongregacja Diakonii.
§ 38
1. Konferencja Episkopatu Polski może rozwiązać DIAKONIĘ na wniosek Moderatora Generalnego po podjęciu uchwały tej treści przez Kongregację Diakonii. Z ważnych powodów Konferencja Episkopatu Polski, po wysłuchaniu Moderatora Generalnego, może z własnej inicjatywy podjąć decyzję o rozwiązaniu DIAKONII.
2. W przypadku, gdy DIAKONIA DIECEZJALNA nie wypełnia zadań określonych statutem, Moderator Generalny, po wcześniejszym zasięgnięciu opinii Centralnej Diakonii Jedności oraz Moderatora Diecezjalnego, może wystąpić do Biskupa Diecezjalnego o jej rozwiązanie.
3. Biskup Diecezjalny może rozwiązać DIAKONIĘ DIECEZJALNĄ z własnej inicjatywy (kan. 320 § 2 KPK).
§ 39
W przypadku rozwiązania DIAKONII lub DIAKONII DIECEZJALNEJ, o przeznaczeniu majątku decyduje odpowiednio Konferencja Episkopatu Polski lub Biskup Diecezjalny
§ 40
1. Statut Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie” został przyjęty i zatwierdzony podczas 309. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Częstochowie, w dniach 30 listopada – 1 grudnia 2000 roku.
2. Nowelizacji Statutu dokonano podczas 331. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Warszawie, w dniach 8-9 marca 2005 roku. Statut został zatwierdzony na czas nieokreślony.
Kolejnej nowelizacji statutu dokonano podczas 354. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Zakopanem, w dniach 15-16 marca 2011 roku.
Co to jest Ruch Światło-Życie?
Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.Znakiem Ruchu Światło - Życie jest starochrześcijański symbol ΦΩΣ (czyt.: FOS), ΖΩΗ (czyt.: ZOE) - gr. słowa światło-życie splecione literą omega, tworzące krzyż.
W znaku tym zawarty jest postulat jedności między światłem które otrzymujemy od Boga a naszym życiem - to światło otrzymane w Bożym Słowie i modlitwie musi stawać się treścią życia, nie może pozostać martwą literą, nie może być tak, że wiara swoje, a życie swoje.
Jest to też znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga i Jego zbawczego planu, dopełniającego się w Kościele. Jest on również wezwaniem do całkowitego oddania się Chrystusowi - Panu i Zbawicielowi, aby wraz z Nim - kierując się prawem życiodajnej śmierci - budować Kościół Żywy, poczynając od tego Kościoła, który jest w człowieku - za cenę umierania "starego człowieka".
Dalej - poprzez wydanie siebie dla braci na wzór Ukrzyżowanego Pana i budowanie wspólnoty Kościoła przez nieustanne przekreślanie siebie, aż do zjednoczenia na wzór Maryi z Chrystusem w godzinie Krzyża - źródła życia dla całego Kościoła. Znak "Fos-Zoe" jest również znakiem mocy, mocy Ducha Świętego, która dokonuje w człowieku tego, co dla jego naturalnych sił jest niemożliwe - sprawia w nim jedność światła i życia.
Boże, Ojcze Wszechmogący, dziękujemy Ci za Twojego kapłana Sługę Bożego Franciszka, którego w niezwykły sposób obdarzyłeś łaską wiary konsekwentnej, tak iż swoje życie oddał niepodzielnie na Twoją służbę. Dziękujemy Ci za to, że pozwoliłeś mu gorąco umiłować Twój Kościół i zrozumieć, że najgłębszą zasadą jego żywotności i płodności jest oblubieńcze oddanie siebie w miłości Twojemu Synowi, na wzór Niepokalanej, Matki Kościoła. Dziękujemy Ci również za to, że przez tego kapłana wzbudziłeś na polskiej ziemi Ruch Światło-Życie, który pragnie wychowywać swoich uczestników do posiadania siebie w dawaniu siebie i w ten sposób przyczyniać się do wzrostu żywych wspólnot Kościoła. Bądź uwielbiony, Boże, w Słudze Bożym księdzu Franciszku, w jego życiu i dziele, i racz wsławić swoje Imię, udzielając mi przez jego wstawiennictwo łaski .................... o którą najpokorniej proszę. Amen.
W połowie grudnia prosiliśmy Was o pomoc w akcji głosowania na filmik internetowy promujący wałbrzyską świetlicę Kuźnia Talentów. Znamy już wyniki akcji. Niestety w tym roku nie udało się uzyskać dofinansowania dla świetlicy w ramach Project for Awesome. Film o Kuźni Talentów zajął ostatecznie 40 pozycję spośród ponad 900 propozycji z całego świata biorących udział w akcji. Wiedzieliśmy, że zeszłoroczne 15 miejsce będzie trudne do powtórzenia, zwłaszcza, że akcja z roku na rok zdobywa coraz większą popularność - rośnie ilość przedsięwzięć starających się o wsparcie, choć przybywa też sponsorów (w ciągu zaledwie 48 godzin w puli znalazło się aż 1,5 miliona dolarów!). Tym niemniej bardzo serdecznie dziękujemy wszystkim klikającym i wspierającym!
Szczytny cel przyświecający naszej zabawie zgromadził jak zwykle, pełną salę niezwykle hojnie usposobionych gości.
Naszą zabawę uświetniali, znani już za pewne wszystkim wodzireje, niezawodni krzewiciele wezwania do "modlitwy tańcem", Bożena i Janusz Majewscy.
Naszą aukcję charytatywną poprowadziły z wielką fantazją, Danka i Nina Niemiec.
"Przychodzisz Panie mimo drzwi zamkniętych,
Jezu zmartwychwstały ze śladami męki.
Ty jesteś z nami poślij do nas Ducha,
Panie nasz i Boże uzdrów nasze życie."
Trwając w radości paschalnej, serdecznie zapraszamy na WIELKIE UWIELBIENIE ... Jezus zmartwychwstały stanie pośród nas prawdzwy, bliski, obecny... Jedyny Bóg i Pan ... powie: "Pokój wam!" ..."Dotknijcie się Mnie"...
Będziemy na Ciebie czekać i wspólnie się modlić 25 kwietnia (w piątek), w parafii M.B. Królowej Pokoju w Tarnowskich Górach (główny kościół), od godziny 20.00 do 22.00).
ks. Piotr Golus
Diakonia ModlitwyRuchu Światło-Życie
Ks. Franiszek Blachnicki (ur. 24 marca 1921 w Rybniku, zm. 27 lutego 1987 w Carlsbergu w Niemczech) to założyciel naszego ruchu oazowego, czyli Ruchu Światło Życie.
Urodził się w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Müller. Ojciec był pielęgniarzem. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a później w Tarnowskich Górach, gdzie przeprowadziła się rodzina Blachnickich. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica i w tym czasie aktywnie uczestniczył w harcerstwie. W 1938 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości.
My jako tarnogórzanie chcemy wierzyć, że prawdziwa jest parafraza fragmentu z Listu do Filipian (3:7-11) która brzmi następująco:
"Albowiem gdzie maturę swoją złożyłeś, tam pozostanie i serce twoje".
Chciał pracować w dyplomacji i dlatego we wrześniu rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach.
ks. Franciszek Blachnicki: O świadectwie |
|
Jeżeli uwierzyliśmy w Chrystusa naprawdę,
Tu znajdziesz świadectwa ludzi, którzy którzy byli z nami na rekolekcjach i Oazach Modlitwy. |
![]() |