Dziękujemy Panu Bogu za wspólną Eucharystię na której zgromadziliśmy się 06.12.2020 w kościele MP Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Opatowicach. Mogliśmy uczestniczyć w tym wydarzeniu zarówno bezpośrednio (W RAMACH LIMITÓW) jak i dzięki transmisji YouTube ze strony parafialnej parafialnej

Kościół pomieścił wszystkich, którzy chcieli uczestniczyć bezpośrednio w naszym spotkaniu. Po przywitaniu i zapaleniu świecy OAZY przez naszą parę rejonową Grażynę i Sławka Kubackich, konferencję na temat Nowego Człowieka wygłosił ks. Tomasz Rak.

Naszej Eucharystii przewodniczył ks. Adrian Ziaja nasz Moderator Rejonowy w koncelebrze z ks. Mateuszem Batogiem wikarym z goszczącej nas parafii i moderatorem Diakonii Modlitwy oraz o. Leszkiem Szkudlarkiem z Zabrza, który opiekuję się wieloma kręgami DK i nigdy nie odmawia uczestnictwa w organizowanych przez nasz Ruch rekolekcjach. 

Brakowało nam bardzo spotkań w grupach podczas Dnia Wspólnoty na i oczywiście wspólnej Agapy...  

Niech będzie Pan Bóg błogosławiony .

Link do zdjęć TUTAJ

„Kto się boi, niech wraca do domu”

Tym razem dzień wspólnoty miał miejsce w parafii Matki Boskiej Piekarskiej w Opatowicach. Ponieważ odbywał się pod hasłem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, na wstępie Danusia i Teodor Niemcowie odnieśli się do słów Jana Pawła II sprzed czterdziestu lat: „Proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co zagraża ludzkiej godności”, które podchwycił ksiądz Blachnicki i przygotowywał przez rok ludzi do podjęcia krucjaty. W 1979 roku, podczas pierwszej pielgrzymki do ojczyzny, Ojcu Świętemu wręczono w Nowym Targu Księgę Wyzwolenia z wpisami pierwszych chętnych do podjęcia krucjaty.

REJONOWY DZIEŃ WSPÓLNOTY
„Dusza nasza jak ptak się wyrwała z sidła ptaszników, sidło się porwało, a my jesteśmy wolni” (Ps.124,7)
W niedzielę, 20.10.2019 w kościele p.w. św. Jana Chrzciciela i św. Kamila (stary kościół przy zakonie ojców Kamilianów) odbył się rejonowy dzień wspólnoty pod hasłem: „MOJA NIEWOLA I MOJA WOLNOŚĆ”. O godzinie 13.30 rozpoczęła się modlitwa w kościele. O 13.35 Rafał Blazy wygłosił konferencję na powyższy temat. Poruszył cztery aspekty:
- porównał kondycję człowieka do gry w piłkarzyki – nie jesteśmy jak one, skaczący na pręcie tam i z powrotem, z patrzącym na to biernie Bogiem, mamy wolną wolę, która pozwala nam się poruszać w różnych kierunkach,
- jesteśmy też jak dziecko z czekoladą, które idzie do ojca i pyta, czy może ją zjeść. On pozwala, ale czasem wie, że czekolada może nam zaszkodzić i wtedy nie pozwala jej zjeść,
- następny symbol to statua wolności – z koroną na głowie i z pochodnią w ręce. Korona to symbol naszej królewskości i wolności. Chrystus na krzyżu też miał koronę jako król, ale nie zszedł z krzyża, mimo, że był kuszony, ale był posłuszny Ojcu,

Szczęść Boże,
W niedzielę 9 grudnia przeżywaliśmy nasz rejonowy Dzień Wspólnoty, którego tematem było Wzrastanie – dzieło Boga i ludzi.
Po modlitwie na rozpoczęcie DW wysłuchaliśmy konferencji Rafała Blazego, który sięgnął do źródłosłowu wyrazu „wzrastanie”, podkreślając część „zrastanie” i tłumacząc, że mamy dążyć do „zrastania się” z Panem Bogiem. Taka jedność potrzebuje, abyśmy się ogałacali z tego, co niepotrzebne, zewnętrze i co przeszkadza w tym celu.

W niedzielę 25 listopada uczestniczyliśmy w Eucharystii w intencji Ruchów i Stowarzyszeń naszej diecezji odprawianej przez Ks. biskupa Andrzeja Iwaneckiego w koncelebrze z licznymi kapłanami opiekującymi się różnymi wspólnotami.

Postanowiliśmy odpowiedzieć na zaproszenie Biskupa i pojechać na tę Mszę, ponieważ stwierdziliśmy, że dawno nie byliśmy w katedrze, a przecież jest zwyczaj pielgrzymowania do matki kościołów naszej diecezji, który trochę zaniedbaliśmy. Chcieliśmy też pomodlić się za nasz ruch – Domowy Kościół i oczywiście również za inne.

Dziękujemy Panu Bogu za ten wspaniały czas radości, przede wszystkim ze spotkań z ludźmi, z którymi razem przeżywaliśmy rekolekcje. Wspólnota jest darem Boga, bo we wspólnocie zostajesz obdarowany i sam pragniesz złożyć dar z siebie. Dlatego Dzień Wspólnoty jest darem, bo wszyscy zostaliśmy obdarowani łaskami Boga i nawzajem swoimi świadectwami umocniliśmy się na naszej drodze, wspólnie krocząc do Domu Ojca. 

Kochani Oazowicze!

Bardzo trudno jest napisać podziękowania jakie w imieniu swoim, mamy i brata chcielibyśmy z całego serca Wam przekazać. Dziękujemy za modlitwę i każdą okazaną pomoc w trakcie choroby taty, a zwłaszcza za odwiedziny i telefony, które pozwalały mu na chwilę odprężenia. Dziękujemy za waszą pomoc w zapewnieniu tacie najlepszych warunków w domu podczas leczenia. Dziękujemy za paczkę oscypków przywiezioną specjalnie dla taty z Zakopanego i każdą najmniejszą chęć pomocy i poprawy jego nastroju. Dziękujemy w końcu za Waszą liczną obecność na modlitwach i pogrzebie; za śpiew, czytania i piękne słowa Pana Zygmunta. Dziękujemy za wsparcie dla nas w tych ciężkich chwilach
i za modlitwę w intencji taty. Słowem dziękujemy za WSZYSTKO!