Chwała Panu za rekolekcje II st. ONŻ w Rzepiskach, w których mogłam uczestniczyć. Czekałam na te rekolekcje cały rok, z niecierpliwością, rzecz by można, przestępując z nogi na nogę. Miałam nadzieję na dalszy rozwój mojej modlitwy, mojego bycia z Panem. Wiele spodziewałam się po tych rekolekcjach, a dostałam jeszcze więcej niż oczekiwałam.

Exodus - wyjście ciemiężonych Izraelitów z Egiptu, dla mnie osobiście, wolność od mojej wewnętrznej niewoli. Od zatwardziałości mojej duszy, od trwania w niewoli pamiętania o tym co, kto i kiedy uczynił mi złego, czym dotknął i zranił, od chowania ciemnych miejsc mojej duszy, do których nie wpuszczałam Pana Boga.

Na rekolekcje pojechałam z wielkim ciężarem, wynikającym z obecności niezałatwionego, wieloletniego konfliktu. Rzecz wydawała mi się zawsze, po ludzku, nierozwiązywalna. Przecież tyle razy próbowałam, starałam się, walczyłam i ... nic. Tak jakby ktoś stale uderzał głową w ścianę. Bolesny brak akceptacji i miłości, poczucie odtrącenia i bycia gorszym. Na moje pytania do Pana Boga: Ile razy można przebaczać? Czy to ma jeszcze jakiś sens? Otrzymałam odpowiedź we fragmencie z Ewangelii Św. Mateusza „Nie mówię, że siedem razy, ale że aż siedemdziesiąt siedem razy” - czyli bez końca, stale i zawsze. Wielkim owocem tych rekolekcji jest dla mnie nauka przebaczenia. Z Chrystusem na tarczy, w Jego imię, Jego mocą udało się. Wybaczyłam i dzisiaj czuję się wolna. Pan Bóg uleczył mnie z zatwardziałości mojego serca. Pokazał jak można przebaczyć i ... co równie ważne - zapomnieć. Pomogły mi też słowa O. R. De Grandisa: aby pomóc sobie kogoś zaakceptować i otworzyć się na tę osobę, wyobraź ją sobie z Jezusem. „Kocham ją, ponieważ Ty ją kochasz.”

Trudno jest nazwać, ubrać w słowa tamten czas i miejsce, które były dla mnie po prostu święte. Wspólnotę na wskroś przesiąkniętą obecnością Boga i Jego działaniem. Zawsze szukałam Boga. Boga żywego, namacalnego, którego widzę, słyszę i czuję wszystkimi zmysłami. I znalazłam Go. Właśnie takiego. Rzeczywistego, realnego. Poprzez słowa, znaki i obrazy. Czułam Jego bliską obecność. „Nie lękaj się, Ja sam wystarczę. Jestem blisko Ciebie”.

Tak wielkie rzeczy uczynił mi Pan, że chciałabym tylko powtarzać za Maryją. „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu Zbawcy moim”.

Grażyna