foto1
foto1
foto1
foto1
foto1
„Wyrazem katolickości jest nie tylko braterska wspólnota ochrzczonych, ale także gościnność okazana cudzoziemcowi, niezależnie od wyznawanej przez niego religii, odrzucenie wszelkich barier i dyskryminacji rasowej oraz uznanie osobowej godności każdego człowieka, czemu winna towarzyszyć aktywna obrona jego niezbywalnych praw” - pisał Jan Paweł II

Ruch Światło-Życie  - Diecezja Gliwicka - Rejon Tarnowskie Góry

Domowy Kościół jako gałąź rodzinna Rychu Światło - Życie

HISTORIA

Domowy Kościół (DK) jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie, który jest jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce.
DK Łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzyna-rodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame (END).
Założycielem DK jest Sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki (1921-1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skurdo RSCJ. 
Duchową kolebką DK jest Krościenko nad Dunajcem, gdzie w 1973 r. odbyła się pierwsza oaza rodzin, która zapoczątkowała rozwój ruchu.

CZŁONKOWIE DK

Członkami DK są małżeństwa sakramentalne, które wspólnie (mąż i żona) angażują się w proponowana im formację. Małżeństwa włączaja się do kręgów DK, aby sobie wzajemnie pomagać. "Równi usługują równym" (Humane vitae, 26).

DUCHOWOŚĆ

DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską , czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do:

  • życia słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia, życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem,
  • życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego,
  • dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi,
  • postawy służby we wspólnocie Kościoła według otrzymanych darów.

Budowaniu jedności w małżeństwie i rodzinie służą następujące elementy formacyjne - zobowiązania:

  • codzienna modlitwa osobista,
  • regliarne spotkanie ze słowem Bożym,
  • codzienna modlitwa małżeńska,
  • codzienna modlitwa rodzinna,
  • comiesięczny dialog małżeński,
  • reguła życia (systematyczna praca nad sobą, swoim małżeństwem i rodziną),
  • uczestnictwo, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach formacyjnych
  • .

Dzięki wprowadzaniu w życie tych elementów następuje indywidualne zbliżenie się małżonków do Boga i wzrastanie na drodze duchowości małżeńskiej.

KRĄG

Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa - dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym.Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora - doradcy i opiekuna duchowego.Spotkanie kręgu odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i składa się z następujących części:

  • dzielenie się życiem - dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku
  • modlitwa - dzielenie się ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym; tajemnica różańca)
  • formacja - dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego; omówienie nowego tematu

REKOLEKCJE

Do istoty pracy formacyjej w kręgach należy również uczestnictwo w różnego rodzaju rekolekcjach organizowanych przez DK: rekolekcjach 15-dniowych I, II, III stopnia (oazach rodzin), kilkudniowych Oazach Rekolekcyjnych Animatorów Rodzin (ORAR I i II stopnia), rekolekcjach ewangelizacyjnych i tematycznych. Rekolekcje te przeznaczone są dla małżonków wraz z dziećmi, jeśli nie ma przeszkód organizacyjnych.Kręgi Domowego Kościoła obecne są we wszystkich diecezjach w Polsce, a także m.in. w Niemczech, Austrii, na Słowacji, Ukrainie, Białorusi, oraz w USA i Kanadzie.Więcej informacji o Domowym Kościele można znaleźć na stronie Domowego Kościoła:www.dk.oaza.pl

List KręguSzczęść Boże,
prosimy małżeństwa Domowego Kościoła o zapoznanie się z listem kręgu centralnego DK,
prosimy i modlimy się o otwartość na działanie Ducha Świętego w Kościele:
    " Bo słowo Pana jest prawe,
      a każde Jego dzieło godne zaufania" ( Ps 33, 4 )
 
Serdecznie pozdrawiamy,
Kasia i Janusz Kułacz
gliwicka para diecezjalna DK

Domowy KościółSzczęść Boże,

Z radością zawiadamiany, że na ostatnim spotkaniu Kręgu Rejonowego została wybrana nowa para rejonowa. Są nimi Grażyna i Sławomir Kubaccy.

Swoją posługę rozpoczną we wrześniu. Oficjalne przejęcie posługi odbędzie się w Katedrze 8.09.2019 podczas Powakacyjnego Dnia Wspólnoty.

Bardzo dziękujemy Grażynie i Sławkowi za gotowość do podjęcia się tej służby, a wszystkich prosimy o modlitwę w ich intencji.

Asia i Marek Glück, para rejonowa

Ks. Krzysztof Grzegorczyk – moderator rejonowy

Czytaj więcej...

KALENDARZ PRACY ROCZNEJ Ruchu Światło - Życie diecezji gliwickiej 2017/18

21-24.09. Narodowy Kongres Trzeźwości (Warszawa)

23.09. Piknik edukacyjny „Świadek wolności" (Warszawa, pl. Piłsudskiego)

30.09. XXXVII Krajowa Pielgrzymka KWC – Katowice

09-12.10. Ogólnopolskie spotkanie proboszczów „KOINONIA" - Porszewice

? 14.10. Dzień Wspólnoty Animatorów wspólnot młodzieżowych (par. św. Andrzeja w Zabrzu godz. 19.30)

20-22.10. Jesienna Oaza Modlitwy w Wiśle termin 1

22.10. Rejonowy Dzień Wspólnoty

27-29.10. Jesienna Oaza Modlitwy w Wiśle termin 2

17-18.11. Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD)

27-30.10. Rekolekcje dla kapłanów Ruchu (Krościenko) - ORD

01-03.11. Oaza Rekolekcyjna Diakonii Jedności (ORDJ)

? 04.12. Spotkanie DDJ (par. św. Andrzeja w Zabrzu -19.30?)

? 02/16.12. Dzień Wspólnoty Animatorów wspólnot młodzieżowych

8.12. NIEPOKALANE POCZĘCIE NMP - Uroczystość patronalna Ruchu Światło-Życie

10.12. Rejonowy Dzień wspólnoty

31.12. Niedziela Św. Rodziny - Uroczystość patronalna Domowego Kościoła

2018

7.01. Niedziela Chrztu Pańskiego - Patronalne święto moderatorów

19-21.01. Spotkanie odpowiedzialnych Domowego Kościoła - Opłatek DK (Warszawa)

29.01-11.02. ferie zimowe

Oaza Ewangelizacji dla młodzieży

23-25.02. 43. KONGREGACJA ODPOWIEDZIALNYCH

26.02. Krajowe Kolegium Moderatorów

? 03/17.03. Dzień Wspólnoty Animatorów wspólnot młodzieżowych

11.03. Rejonowy Dzień wspólnoty

20-21.04. Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD)

2-4.03. Wiosenna Oazy Modlitwy termin-1

9-11.03. Wiosenna Oazy Modlitwy termin- 2

29.03.-01.04. TRIDUUM PASCHALNE

03-06.04. Rekolekcje dla moderatorów diecezjalnych Ruchu

? 07/21.05. Dzień Wspólnoty Animatorów wspólnot młodzieżowych

15.05. Rejonowy Dzień wspólnoty - połączymy z rozesłaniem

26.05. Pielgrzymka rodzin DK do Kalisza

18-21.05. COM (Krościenko)

21.05. Krajowe Kolegium Moderatorów

09.06. Pielgrzymka Rodzili do MB Pokornej w Rudach (Msza św. o 11.00)

? 16.06. Rozesłanie (par. św. Andrzeja Zabrze???)

 

OAZA ŻYWEGO KOŚCIOŁA 2018 - terminy ogólnopolskie

Turnus pierwszy - 29.06.-15.07.2018; Turnus drugi - 17.07-02.08; Turnus trzeci - 03-19.08

23-25.08. Podsumowanie OŻK

7-9.09. Podsumowanie DK

 

WEZWANIE I ODPOWIEDŹ

List kręgu centralnego Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie

na rok formacyjny 2015/16

Droga Wspólnoto!

Za nami rok formacyjny „Radość Ewangelii” inspirowany adhortacją apostolską papieża Franciszka – rok, w którym odkrywaliśmy mocne wezwanie do wyjścia z Ewangelią do wszystkich ludzi, bez względu na miejsce, czas i okoliczności. Dziś, na zakończenie tego roku pragniemy podziękować:

małżonkom za wierne kroczenie drogą charyzmatu Założyciela i zaangażowanie w radosne głoszenie Ewangelii;

kapłanom za wspieranie nas na tej drodze i pokazywanie, jak być bliżej Boga, współmałżonka, dzieci, spotykanych osób, jak żyć Ewangelią każdego dnia;

osobom konsekrowanym, szczególnie posługującym w Ruchu i na rzecz Ruchu, za dzielenie się radością z kroczenia drogą rad ewangelicznych.

Wchodząc w nowy rok formacyjny „W mocy Ducha Świętego” pragniemy zaprosić Was do zatrzymania się nad trzema słowami: powołanie – posługa – odpowiedzialność. Duch Święty jest bowiem Tym, który pozwala nam odkryć nasze powołanie, to On posyła nas do posługi wskazując jej konkretne formy, to On wreszcie uzdalnia nas do podjęcia odpowiedzialności, której bez Niego nie bylibyśmy w stanie udźwignąć. Na każde z tych sformułowań chcemy spojrzeć w trzech aspektach: wspólnota Kościoła – wspólnota małżeńska i rodzinna – wspólnota Ruchu. Niech poniższe myśli stanowią dla nas nie tylko materiał do wrześniowego spotkania kręgu, ale będą inspiracją do osobistej refleksji lub przeprowadzenia dialogu małżeńskiego.

Zapraszamy do lektury.

1. POWOŁANIE

Słowo „powołanie” zawiera w sobie dwa elementy: „po” i „wołanie”. Powołanie jest więc odpowiedzią na wezwanie, tym, co się dzieje „po wołaniu” – po tym wezwaniu, jakie do naszych serc kieruje Bóg – Dawca powołania. Z naszej strony potrzeba jedynie pokornych i otwartych serc gotowych przyjąć Bożą miłość, tę miłość, która nie zniewala, ale w swoim planie prowadzi człowieka do wiecznej radości.

„Trzeba natomiast dzisiaj podkreślać to, że powołanie chrześcijańskie nie jest powołaniem do minimalizmu, ale do świętości, a świętość to zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym” (ks. F. Blachnicki).

Spójrzmy na konkretną realizację powołania.

powołanie do wspólnoty Kościoła

Pan Bóg zaprosił nas do tej wspólnoty poprzez sakrament chrztu świętego. To w tym sakramencie Duch Święty „namaszcza” ochrzczonego i wyciska niezatartą pieczęć. To ten sakrament jest nazywany najwspanialszym i najpiękniejszym darem, ponieważ otrzymują go ci, którzy nic nie przynoszą. To bezinteresowny dar, który otwiera naszą drogę do świętości – jak na niego odpowiem? Może warto w roku, w którym będziemy obchodzić 1050-lecie chrztu Polski, podjąć refleksję nad istotą sakramentu chrztu świętego, nad znaczeniem imienia, które wtedy otrzymaliśmy, nad wiarą i jej rozwojem w życiu osobistym, rodzinnym, narodowym. Niech życie łaską tego sakramentu przynosi owoce!

powołanie do wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej

Nasze powołanie małżeńskie, powołanie do świętości wspólnie ze współmałżonkiem wynika z powołania otrzymanego na chrzcie świętym. Na drodze formacji otrzymujemy dary, które pomagają nam to powołanie realizować – to nasze zobowiązania. Dzięki tym darom wzrastamy na drodze duchowości małżeńskiej, ale także budujemy naszą wspólnotę rodzinną. Jedność między małżonkami stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim. Nie bójmy się stawiać sobie wymagań na tej drodze!

powołanie do wspólnoty Ruchu

Jako małżonkowie na pewnym etapie naszego życia odczytaliśmy powołanie do Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie. Może było to całkiem niedawno i jesteśmy na początkowym etapie formacji, wciąż zafascynowani tym, co odkrywamy, a może minęło już kilka, kilkanaście, a może kilkadziesiąt lat i gdzieś entuzjazm zmalał. Mamy jednak powód do radości: najlepsze przed nami!

Z powołaniem do wspólnoty Ruchu wiąże się odkrywanie charyzmatu, przyjmowanie go i życie nim każdego dnia – z nową mocą. Zachęcamy więc do sięgania po książki i testament Założyciela, do powracania do źródeł i dzielenia się tym z innymi. Wszak z nadzieją czekamy i modlimy się o rychłą beatyfikację Założyciela. Bądźmy więc do niej przygotowani!

Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy:

W jaki sposób odpowiedziałem na wezwanie Boga w swoim życiu

(wezwanie do życia we wspólnocie Kościoła, we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej

oraz we wspólnocie Ruchu)?

2. POSŁUGA

Nasze powołanie kieruje nas do posługi. Podobnie bowiem jak słowo „po-wołanie”, tak również słowo „po-sługa” już samo w sobie zawiera jakiś plan, jakieś ujawnienie tego, czym tak naprawdę jest. Podobnie jak „po-wołanie” jest odpowiedzią na „wołanie”, na wezwanie, które do nas kieruje Bóg, tak również owa „po-sługa” jest odpowiedzią na dzieło służenia, jakiego wobec nas dokonał Chrystus-Sługa i całkowicie Mu oddana Maryja – Służebnica Pańska. Powtarzana w liturgii Wielkiego Czwartku scena z ostatniej wieczerzy, podczas której Chrystus umywa nogi swoim uczniom, ukazuje nam jasno, jak służba rodzi służbę: Bóg sam mi usłużył, abym służył innym.

„Charyzmat jako powołanie jest jednocześnie skierowaniem na drogę diakonii, czyli służby. Ten, kto otrzymuje dar, jest wezwany, czyli powołany do tego, żeby tym darem służyć. Jeżeli dalej będziemy pytać o ukierunkowanie tej służby, to trzeba tutaj włączyć pojęcie wspólnoty. Diakonia jest służbą w ramach wspólnoty i na rzecz wspólnoty, dla jej budowania. To jest niesłychanie ważne, abyśmy nigdy tych rzeczywistości od siebie nie oddzielili, abyśmy zawsze widzieli je całościowo” (ks. F. Blachnicki).

Spójrzmy na konkretne przejawy posługi.

posługa na rzecz wspólnoty Kościoła

Założyciel Ruchu wskazywał, że formacja członków Ruchu powinna prowadzić do ich zaangażowania w życie wspólnoty Kościoła, szczególnie tej najbliższej, jaką jest parafia. Wielu z nas to robi, włączając się w różne działania duszpasterskiej na rzecz wspólnoty lokalnej. Dziś szczególnie potrzeba naszego świadectwa życia małżeńskiego i rodzinnego, dlatego jako małżeństwa i rodziny włączajmy się czynnie w liturgię niedzielnej Eucharystii, animujmy „niedziele świadectw”, proponujmy rekolekcje ewangelizacyjne, ukazujmy piękno życia zgodnego z przykazaniami. Podejmując konkretne posługi, nie zaniedbujmy swojej rodziny – wszak tu jest pierwsze miejsce naszej posługi, także tej na rzecz wspólnoty Kościoła, bo w rodzinie stajemy się chrześcijanami!

posługa na rzecz wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej

Przy powołaniu wspominaliśmy o zobowiązaniach jako darach pomagających realizować to powołanie. W tym miejscu pragniemy zatrzymać się nad spotkaniem w kręgu oraz rekolekcjami jako miejscami posługi na rzecz małżeństwa i rodziny, przede wszystkim tej małej, w której żyjemy na co dzień. Systematyczne uczestnictwo w spotkaniu kręgu, rzetelne przygotowywanie się do tego spotkania oraz współodpowiedzialność za jego właściwy przebieg powinny owocować w naszej wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. To tutaj również uczymy się m.in. odpowiedzialności za wychowanie dzieci do wiary, za rozwój katechumenatu rodzinnego.

Rozumiemy, że część formacyjna związana z omówieniem nowego tematu wymaga czasami większego wysiłku, kilkukrotnego przeczytania danego tekstu, może poszukania jakiegoś wyjaśnienia. Nie zrażajmy się jednak tym – wszak treścią spotkania powinniśmy żyć przez cały miesiąc, a kto, jeśli nie my, ma coraz lepiej znać nauczanie Kościoła. Nie ustawajmy w gorliwości!

Podobna sytuacja ma miejsce, jeśli chodzi o rekolekcje – czasami coś wydaje nam się trudne, czasami chcielibyśmy, aby czegoś było mniej, aby było lżej… Tylko wtedy, gdy systematycznie będziemy uczestniczyć w rekolekcjach i wiernie, zgodnie z charyzmatem Założyciela, je prowadzić, wtedy doświadczymy owocowania. To będzie procentowało na przyszłość. Nie lękajmy się wyzwań związanych z posługą na rzecz małżeństwa i rodziny!

posługa na rzecz wspólnoty Ruchu

Formacja w ciągu roku oraz w czasie rekolekcji powinna nas prowadzić do podjęcia diakonii, czyli konkretnej posługi na rzecz Ruchu. Wszak każdy z nas otrzymał od Pana Boga jakiś dar, którym powinien dzielić się z innymi, którym powinien służyć innym. Niech pomocą w odkrywaniu tego daru będzie modlitwa (szczególnie do Ducha Świętego), współmałżonek, kapłan – np. doradca duchowy kręgu, wspólnota kręgu, ci wszyscy, z którymi spotykamy się w różnych okolicznościach. Poprzez odkrycie tych darów możemy służyć słowem i czynem w różnych diakoniach: liturgicznej, muzycznej, ewangelizacji, wyzwolenia, misyjnej, modlitwy, życia, komunikowania społecznego, oaz rekolekcyjnych, słowa, społecznej, miłosierdzia… A może Pan Bóg powoła nas do jeszcze innego zadania… Nie wolno zakopywać tych darów, ale trzeba służyć nimi w czasie rekolekcji i w ciągu roku, zaczynając często od małych, ale pięknych i potrzebnych rzeczy! Niech nic ani nikt nie przesłania nam obrazu Chrystusa Sługi umywającego uczniom nogi!

Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy:

Jakie dary, którymi mogę służyć innym we wspólnocie Kościoła,

w małżeństwie i rodzinie oraz w Ruchu, odkrywam w swoim życiu?

3. ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Z powołaniem i posługiwaniem wiąże się odpowiedzialność. Również to słowo – podobnie jak słowo „powołanie” i „posługiwanie” w swoim znaczeniu zakłada pewien dialog. Jeśli za coś „odpowiadam”, to znaczy, że jestem o to pytany. Moje podjęcie odpowiedzialności to z jednej strony odpowiedź na wezwanie, skierowane ze strony Boga (dodajmy: odpowiedź wyrażona przez służbę), z drugiej zaś – świadomość tego, że będę zapytany przez Boga, co zrobiłem z darami, które mi dał i jak odpowiedziałem na wezwanie do służby, które do mnie skierował.

„Członkiem ruchu oazowego, Ruchu Światło-Życie, można się stać przez przyjęcie postawy aktywnej, odpowiedzialnej, przez przyjęcie pewnych zadań. W Ruchu nie może być biernych członków – którzy przychodzą na jakieś zebrania, czegoś tam słuchają i tak dalej. Bycie członkiem Ruchu jest równoznaczne z podjęciem diakonii” (ks. F. Blachnicki).

Spójrzmy na konkretne obszary odpowiedzialności.

odpowiedzialność za wspólnotę Kościoła

Przed nami w najbliższym czasie wiele ważnych wydarzeń w życiu Kościoła powszechnego. W październiku tego roku odbędzie się synod biskupów o rodzinie, który podejmie zagadnienia związane z wyzwaniami stojącymi przed rodziną, powołaniem rodziny oraz misją rodziny w dzisiejszym świecie. W trakcie synodu błogosławieni małżonkowie Zelia i Ludwik Martin zostaną kanonizowani. Ich relikwie znajdują się w kaplicy Centralnego Domu Domowego Kościoła w Krościenku – zachęcamy do modlitwy za wstawiennictwem Małżonków w tym i w innych miejscach w intencji naszych rodzin oraz zbliżającego się synodu.

We wrześniu, przed synodem, w Filadelfii odbędzie się Światowe Spotkanie Rodzin, podczas którego także członkowie Domowego Kościoła dadzą świadectwo o radości z trwania w sakramentalnym związku małżeńskim. Tam także wspólnota z Kanady będzie świętowała 25-lecie powstania Domowego Kościoła. Dzielmy z nimi ich radość!

Kolejne miesiące przyniosą następne spotkania – Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. I choć w nazwie jest słowo młodzież, to przecież Kościół liczy na pomoc rodzin w przyjęciu młodych ludzi do swoich domów i daniu świadectwa o pięknie życia małżeńskiego. Nasza pomoc przyda się z pewnością także młodzieży oazowej, ale też innym młodym ludziom, którzy zapragną wziąć udział w spotkaniu i będą mogli to uczynić dzięki naszej zachęcie i wsparciu (może również finansowemu) – nie zapominajmy o tym. Wszyscy czujmy się gospodarzami tego wydarzenia!

Na to wszystko nakłada się trwający do lutego Rok Życia Konsekrowanego i rozpoczynający się w grudniu Rok Święty Miłosierdzia. Wciąż jest potrzebna stała modlitwa w intencji prześladowanych chrześcijan – czasami nam się wydaje, że to daleko, że nas nie dotyczy… a może to jednak nie tak daleko… Pamiętajmy o tym!

odpowiedzialność za wspólnotę małżeńską i rodzinną

Jakże ważna i potrzebna jest w dzisiejszych czasach nasza odpowiedzialność za małżeństwo i rodzinę. Tak wiele ustaw i decyzji nie sprzyja rozwojowi rodzin, dlatego potrzeba naszego jasnego opowiedzenia się za życiem od poczęcia do naturalnej śmierci, za małżeństwem rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny, za odpowiednimi programami wychowawczymi w naszych szkołach. Dlatego z odwagą włączajmy się w różnego rodzaju protesty, akcje, które chronią wartość małżeństwa i rodziny. Przecież gdyby każdy z nas się zaangażował, to z samego Domowego Kościoła byłoby już ponad 30 tysięcy podpisów, a przecież mamy rodzinę, przyjaciół, znajomych – pokażmy, że są nas nie dziesiątki tysięcy, ale setki tysięcy, czy miliony ludzi, dla których wartość małżeństwa i rodziny jest cennym skarbem, którego należy bronić!

odpowiedzialność za wspólnotę Ruchu

„List Domowy Kościół” w numerze 137 podejmował tematykę posługi par odpowiedzialnych w Domowym Kościele, a w numerze 138 omawiał zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych. Warto sięgać do tych tekstów pamiętając, że bez względu na posługę pełnioną w Ruchu w danym momencie, wszyscy powinniśmy się czuć odpowiedzialni: za osoby razem z nami gromadzące się na spotkaniach kręgu, za uczestnictwo w rejonowych i diecezjalnych Dniach Wspólnoty, za współpracę z różnymi podmiotami Ruchu, np. przy okazji spotkań parafialnych, rejonowych, diecezjalnych czy krajowych, za dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, za nowopowstające kręgi, za przygotowanie i prowadzenie rekolekcji, za podejmowanie posług,…

Ważnym wymiarem naszej odpowiedzialności za Ruch jest odpowiedzialność materialna, o czym szerzej było wspomniane w liście kręgu centralnego przed dwoma laty. Dziękujemy za wzrost tej odpowiedzialności w ostatnim czasie, bo to dzięki modlitwom, pracy i wsparciu finansowemu tak wielu osób w tym roku po raz pierwszy mogły się odbyć rekolekcje w nowym budynku Centralnego Domu Rekolekcyjnego Domowego Kościoła w Krościenku przy ul. Jagiellońskiej 100, ale pamiętajmy… – rozbudowa jeszcze trwa i pomoc nadal jest potrzebna☺. Niech zgodnie z pragnieniem Założyciela dzieją się tam wielkie rzeczy w życiu małżonków i całych rodzin! Niech łaska Boża rozlewa się na cały świat!

Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy:

Jak realizuję moją odpowiedzialność za wspólnotę Kościoła,

wspólnotę małżeńską i rodzinną oraz wspólnotę Ruchu?

Życzymy owocnego roku formacyjnego i prosimy:

o modlitwę w intencji dobrego, owocnego roku pracy oraz o w miarę możliwości duchowe włączenie się w comiesięczną Eucharystię, którą moderator krajowy DK, ks. Tomasz Opaliński, w każdą pierwszą środę miesiąca odprawia w intencji Domowego Kościoła – warto zapisać sobie w kalendarzu następujące daty: 2 IX, 7 X, 4 XI, 2 XII, 6 I, 3 II, 2 III, 6 IV, 4 V, 1 VI, 6 VII, 3 VIII;

o gorliwe przygotowywanie się do spotkań formacyjnych kręgu i odważne planowanie rekolekcji, pamiętając o pierwszeństwie rekolekcji formacyjnych nad innymi typami;

o radosne świadectwo życia łaskami płynącymi z sakramentu małżeństwa!

Sługo Boży, ks. Franciszku, wstawiaj się za nami!

W imieniu członków kręgu centralnego,

z zapewnieniem o modlitwie

Katarzyna i Paweł Maciejewscy

para krajowa Domowego Kościoła

ks. Tomasz Opaliński

moderator krajowy Domowego Kościoła

Krościenko, maj 2015 r.

WAŻNE WYDARZENIA:

Podsumowanie pracy rocznej 2015 – Góra św. Anny (d. opolska) – 18-20 IX 2015 r.

Pielgrzymka KWC – Wrocław – 26 IX 2015 r.

Dni wspólnoty Ruchu Światło-Życie – 11 X, 6 XII 2015 r., 13 III, 29 V 2016 r.

Dni wspólnoty diakonii diecezjalnych (DWDD) – 23-24 X 2015 r., 8-9 IV 2016 r.

Niepokalane Poczęcie NMP – Święto patronalne Ruchu Światło-Życie – 8 XII 2015 r.

Niedziela Świętej Rodziny – Święto patronalne Domowego Kościoła – 27 XII 2015 r.

Spotkanie opłatkowe Domowego Kościoła 2016 – Skorzeszyce (d. kielecka) – 15-17 I 2016 r.

Kongregacja Odpowiedzialnych – Częstochowa – 26-29 II 2016 r.

Centralna Oaza Matka – Krościenko – 13-16 V 2016 r.

Pielgrzymka Domowego Kościoła do Kalisza – 21 V 2016 r.

Podsumowanie pracy rocznej 2016 – Poznań – 9-11 IX. 2016 r.

Rekolekcje dla par rejonowych:

Filia warszawska i lubelska – Brańszczyk n. Bugiem – 25-27 IX 2015 r.

Filia poznańska i pelplińska – Rościnno – 2-4 X 2015 r.

Filia krakowska – Ciężkowice – 2-4 X 2015 r.

Filia śląska – Częstochowa – 16-18 X 2015 r.

(jeśli którejś z par rejonowych nie pasuje pojechać na rekolekcje ze swoją filią, może pojechać z inną☺)

Rekolekcje dla par diecezjalnych – Rościnno – 9-11 X 2015 r.

TEKSTY POGŁĘBIAJĄCE TREŚĆ LISTU

Z tekstów Założyciela

„Nieustannie winniśmy dziękować Bogu za nasze wybranie, za nasze powołanie. Św. Paweł bardzo często wzywa chrześcijan do tego, aby dziękowali Bogu za swoje powołanie, aby trwali w nieustanym dziękczynieniu. Gdybyśmy umieli to zrozumieć, że od wieków Bóg o nas myślał z miłością i od wieków wyznaczył nas do wielkich rzeczy i że teraz realizuje w naszym życiu swój zamysł, musielibyśmy nieustannie trwać w Eucharystii, w radosnym dziękczynieniu”.

„Bóg powołał nas jako istoty wolne do współdziałania w dziele zbawiania dusz. Współdziałanie to polega na tym, że stajemy się w rękach Boga narzędziami Jego łaski. Bóg działa w nas i przez nas – a nie my działamy. Bóg działa w nas: jeżeli działam przez dobry przykład i pociągam innych do dobrego, to wyłącznie dlatego, że we mnie działa łaska, dzięki której mogę żyć w ten sposób, aby innych budować. Jestem tylko zwierciadłem, które odbija promienie łaski Bożej”.

„Służba ma swe źródło w miłości, a nawet można powiedzieć, że słowo «służba» w Piśmie świętym jest synonimem słowa «miłość». Bo jeżeli miłość jest dawaniem siebie, wzajemnym dawaniem siebie przez osoby, to taka miłość w czynie, w praktyce, musi się wyrażać w służbie, w spełnianiu woli drugiego człowieka, w szukaniu tego, co jest dla niego dobrem, czego on pragnie. Służba nie poniża człowieka, ale go wywyższa. Chrystus, który uniżył samego siebie, przyjąwszy postać sługi, został wywyższony ponad wszelkie stworzenie”.

„Zatrzymajmy się nad znaczeniem słowa «animator». Pochodzi ono od łacińskiego słowa «animare», czyli ożywiać. Słowo «anima» oznacza duszę, ale także życie. Ducha Świętego możemy nazwać pierwszym Animatorem. Animator, Ożywiciel, bo On ożywia wszystko. On jest tym, który daje nowe życie. Jeżeli również ludzi w naszych wspólnotach nazywamy animatorami, to w łączności z tym właśnie określeniem Ducha Świętego jako Ożywiciela. Jesteśmy animatorami o tyle, o ile jesteśmy narzędziem Ducha Świętego. Wszyscy (…) członkowie ludu Bożego są włączeni w przekazywanie łask Ducha Świętego, wszyscy mamy taką moc i misję”.

„I jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie – to właśnie ten dar – charyzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu. Wydaje mi się bowiem, że ciągle jeszcze mało jest ludzi – także w Polsce – którzy już otrzymali łaskę zrozumienia znaczenia tego charyzmatu dla odnowy oblicza Kościoła – Chrystusowej Oblubienicy – Nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię”.

WEZWANIE I ODPOWIEDŹ List kręgu centralnego Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie na rok formacyjny 2015/16 Droga Wspólnoto! Za nami rok formacyjny „Radość Ewangelii” inspirowany adhortacją apostolską papieża Franciszka – rok, w którym odkrywaliśmy mocne wezwanie do wyjścia z Ewangelią do wszystkich ludzi, bez względu na miejsce, czas i okoliczności. Dziś, na zakończenie tego roku pragniemy podziękować:  małżonkom za wierne kroczenie drogą charyzmatu Założyciela i zaangażowanie w radosne głoszenie Ewangelii;  kapłanom za wspieranie nas na tej drodze i pokazywanie, jak być bliżej Boga, współmałżonka, dzieci, spotykanych osób, jak żyć Ewangelią każdego dnia;  osobom konsekrowanym, szczególnie posługującym w Ruchu i na rzecz Ruchu, za dzielenie się radością z kroczenia drogą rad ewangelicznych. Wchodząc w nowy rok formacyjny „W mocy Ducha Świętego” pragniemy zaprosić Was do zatrzymania się nad trzema słowami: powołanie – posługa – odpowiedzialność. Duch Święty jest bowiem Tym, który pozwala nam odkryć nasze powołanie, to On posyła nas do posługi wskazując jej konkretne formy, to On wreszcie uzdalnia nas do podjęcia odpowiedzialności, której bez Niego nie bylibyśmy w stanie udźwignąć. Na każde z tych sformułowań chcemy spojrzeć w trzech aspektach: wspólnota Kościoła – wspólnota małżeńska i rodzinna – wspólnota Ruchu. Niech poniższe myśli stanowią dla nas nie tylko materiał do wrześniowego spotkania kręgu, ale będą inspiracją do osobistej refleksji lub przeprowadzenia dialogu małżeńskiego. Zapraszamy do lektury 1. POWOŁANIE Słowo „powołanie” zawiera w sobie dwa elementy: „po” i „wołanie”. Powołanie jest więc odpowiedzią na wezwanie, tym, co się dzieje „po wołaniu” – po tym wezwaniu, jakie do naszych serc kieruje Bóg – Dawca powołania. Z naszej strony potrzeba jedynie pokornych i otwartych serc gotowych przyjąć Bożą miłość, tę miłość, która nie zniewala, ale w swoim planie prowadzi człowieka do wiecznej radości. „Trzeba natomiast dzisiaj podkreślać to, że powołanie chrześcijańskie nie jest powołaniem do minimalizmu, ale do świętości, a świętość to zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym” (ks. F. Blachnicki). Spójrzmy na konkretną realizację powołania.  powołanie do wspólnoty Kościoła Pan Bóg zaprosił nas do tej wspólnoty poprzez sakrament chrztu świętego. To w tym sakramencie Duch Święty „namaszcza” ochrzczonego i wyciska niezatartą pieczęć. To ten sakrament jest nazywany najwspanialszym i najpiękniejszym darem, ponieważ otrzymują go ci, którzy nic nie przynoszą. To bezinteresowny dar, który otwiera naszą drogę do świętości – jak na niego odpowiem? Może warto w roku, w którym będziemy obchodzić 1050-lecie chrztu Polski, podjąć refleksję nad istotą sakramentu chrztu świętego, nad znaczeniem imienia, które wtedy otrzymaliśmy, nad wiarą i jej rozwojem w życiu osobistym, rodzinnym, narodowym. Niech życie łaską tego sakramentu przynosi owoce!  powołanie do wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej Nasze powołanie małżeńskie, powołanie do świętości wspólnie ze współmałżonkiem wynika z powołania otrzymanego na chrzcie świętym. Na drodze formacji otrzymujemy dary, które pomagają nam to powołanie realizować – to nasze zobowiązania. Dzięki tym darom wzrastamy na drodze duchowości małżeńskiej, ale także budujemy naszą wspólnotę rodzinną. Jedność między małżonkami stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim. Nie bójmy się stawiać sobie wymagań na tej drodze!  powołanie do wspólnoty Ruchu Jako małżonkowie na pewnym etapie naszego życia odczytaliśmy powołanie do Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie. Może było to całkiem niedawno i jesteśmy na początkowym etapie formacji, wciąż zafascynowani tym, co odkrywamy, a może minęło już kilka, kilkanaście, a może kilkadziesiąt lat i gdzieś entuzjazm zmalał. Mamy jednak powód do radości: najlepsze przed nami! Z powołaniem do wspólnoty Ruchu wiąże się odkrywanie charyzmatu, przyjmowanie go i życie nim każdego dnia – z nową mocą. Zachęcamy więc do sięgania po książki i testament Założyciela, do powracania do źródeł i dzielenia się tym z innymi. Wszak z nadzieją czekamy i modlimy się o rychłą beatyfikację Założyciela. Bądźmy więc do niej przygotowani! Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy: W jaki sposób odpowiedziałem na wezwanie Boga w swoim życiu (wezwanie do życia we wspólnocie Kościoła, we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej oraz we wspólnocie Ruchu)? 2. POSŁUGA Nasze powołanie kieruje nas do posługi. Podobnie bowiem jak słowo „po-wołanie”, tak również słowo „po-sługa” już samo w sobie zawiera jakiś plan, jakieś ujawnienie tego, czym tak naprawdę jest. Podobnie jak „po-wołanie” jest odpowiedzią na „wołanie”, na wezwanie, które do nas kieruje Bóg, tak również owa „po-sługa” jest odpowiedzią na dzieło służenia, jakiego wobec nas dokonał Chrystus-Sługa i całkowicie Mu oddana Maryja – Służebnica Pańska. Powtarzana w liturgii Wielkiego Czwartku scena z ostatniej wieczerzy, podczas której Chrystus umywa nogi swoim uczniom, ukazuje nam jasno, jak służba rodzi służbę: Bóg sam mi usłużył, abym służył innym. „Charyzmat jako powołanie jest jednocześnie skierowaniem na drogę diakonii, czyli służby. Ten, kto otrzymuje dar, jest wezwany, czyli powołany do tego, żeby tym darem służyć. Jeżeli dalej będziemy pytać o ukierunkowanie tej służby, to trzeba tutaj włączyć pojęcie wspólnoty. Diakonia jest służbą w ramach wspólnoty i na rzecz wspólnoty, dla jej budowania. To jest niesłychanie ważne, abyśmy nigdy tych rzeczywistości od siebie nie oddzielili, abyśmy zawsze widzieli je całościowo” (ks. F. Blachnicki). Spójrzmy na konkretne przejawy posługi.  posługa na rzecz wspólnoty Kościoła Założyciel Ruchu wskazywał, że formacja członków Ruchu powinna prowadzić do ich zaangażowania w życie wspólnoty Kościoła, szczególnie tej najbliższej, jaką jest parafia. Wielu z nas to robi, włączając się w różne działania duszpasterskiej na rzecz wspólnoty lokalnej. Dziś szczególnie potrzeba naszego świadectwa życia małżeńskiego i rodzinnego, dlatego jako małżeństwa i rodziny włączajmy się czynnie w liturgię niedzielnej Eucharystii, animujmy „niedziele świadectw”, proponujmy rekolekcje ewangelizacyjne, ukazujmy piękno życia zgodnego z przykazaniami. Podejmując konkretne posługi, nie zaniedbujmy swojej rodziny – wszak tu jest pierwsze miejsce naszej posługi, także tej na rzecz wspólnoty Kościoła, bo w rodzinie stajemy się chrześcijanami!  posługa na rzecz wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej Przy powołaniu wspominaliśmy o zobowiązaniach jako darach pomagających realizować to powołanie. W tym miejscu pragniemy zatrzymać się nad spotkaniem w kręgu oraz rekolekcjami jako miejscami posługi na rzecz małżeństwa i rodziny, przede wszystkim tej małej, w której żyjemy na co dzień. Systematyczne uczestnictwo w spotkaniu kręgu, rzetelne przygotowywanie się do tego spotkania oraz współodpowiedzialność za jego właściwy przebieg powinny owocować w naszej wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. To tutaj również uczymy się m.in. odpowiedzialności za wychowanie dzieci do wiary, za rozwój katechumenatu rodzinnego. Rozumiemy, że część formacyjna związana z omówieniem nowego tematu wymaga czasami większego wysiłku, kilkukrotnego przeczytania danego tekstu, może poszukania jakiegoś wyjaśnienia. Nie zrażajmy się jednak tym – wszak treścią spotkania powinniśmy żyć przez cały miesiąc, a kto, jeśli nie my, ma coraz lepiej znać nauczanie Kościoła. Nie ustawajmy w gorliwości! Podobna sytuacja ma miejsce, jeśli chodzi o rekolekcje – czasami coś wydaje nam się trudne, czasami chcielibyśmy, aby czegoś było mniej, aby było lżej… Tylko wtedy, gdy systematycznie będziemy uczestniczyć w rekolekcjach i wiernie, zgodnie z charyzmatem Założyciela, je prowadzić, wtedy doświadczymy owocowania. To będzie procentowało na przyszłość. Nie lękajmy się wyzwań związanych z posługą na rzecz małżeństwa i rodziny!  posługa na rzecz wspólnoty Ruchu Formacja w ciągu roku oraz w czasie rekolekcji powinna nas prowadzić do podjęcia diakonii, czyli konkretnej posługi na rzecz Ruchu. Wszak każdy z nas otrzymał od Pana Boga jakiś dar, którym powinien dzielić się z innymi, którym powinien służyć innym. Niech pomocą w odkrywaniu tego daru będzie modlitwa (szczególnie do Ducha Świętego), współmałżonek, kapłan – np. doradca duchowy kręgu, wspólnota kręgu, ci wszyscy, z którymi spotykamy się w różnych okolicznościach. Poprzez odkrycie tych darów możemy służyć słowem i czynem w różnych diakoniach: liturgicznej, muzycznej, ewangelizacji, wyzwolenia, misyjnej, modlitwy, życia, komunikowania społecznego, oaz rekolekcyjnych, słowa, społecznej, miłosierdzia… A może Pan Bóg powoła nas do jeszcze innego zadania… Nie wolno zakopywać tych darów, ale trzeba służyć nimi w czasie rekolekcji i w ciągu roku, zaczynając często od małych, ale pięknych i potrzebnych rzeczy! Niech nic ani nikt nie przesłania nam obrazu Chrystusa Sługi umywającego uczniom nogi! Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy: Jakie dary, którymi mogę służyć innym we wspólnocie Kościoła, w małżeństwie i rodzinie oraz w Ruchu, odkrywam w swoim życiu? 3. ODPOWIEDZIALNOŚĆ Z powołaniem i posługiwaniem wiąże się odpowiedzialność. Również to słowo – podobnie jak słowo „powołanie” i „posługiwanie” w swoim znaczeniu zakłada pewien dialog. Jeśli za coś „odpowiadam”, to znaczy, że jestem o to pytany. Moje podjęcie odpowiedzialności to z jednej strony odpowiedź na wezwanie, skierowane ze strony Boga (dodajmy: odpowiedź wyrażona przez służbę), z drugiej zaś – świadomość tego, że będę zapytany przez Boga, co zrobiłem z darami, które mi dał i jak odpowiedziałem na wezwanie do służby, które do mnie skierował. „Członkiem ruchu oazowego, Ruchu Światło-Życie, można się stać przez przyjęcie postawy aktywnej, odpowiedzialnej, przez przyjęcie pewnych zadań. W Ruchu nie może być biernych członków – którzy przychodzą na jakieś zebrania, czegoś tam słuchają i tak dalej. Bycie członkiem Ruchu jest równoznaczne z podjęciem diakonii” (ks. F. Blachnicki). Spójrzmy na konkretne obszary odpowiedzialności.  odpowiedzialność za wspólnotę Kościoła Przed nami w najbliższym czasie wiele ważnych wydarzeń w życiu Kościoła powszechnego. W październiku tego roku odbędzie się synod biskupów o rodzinie, który podejmie zagadnienia związane z wyzwaniami stojącymi przed rodziną, powołaniem rodziny oraz misją rodziny w dzisiejszym świecie. W trakcie synodu błogosławieni małżonkowie Zelia i Ludwik Martin zostaną kanonizowani. Ich relikwie znajdują się w kaplicy Centralnego Domu Domowego Kościoła w Krościenku – zachęcamy do modlitwy za wstawiennictwem Małżonków w tym i w innych miejscach w intencji naszych rodzin oraz zbliżającego się synodu. We wrześniu, przed synodem, w Filadelfii odbędzie się Światowe Spotkanie Rodzin, podczas którego także członkowie Domowego Kościoła dadzą świadectwo o radości z trwania w sakramentalnym związku małżeńskim. Tam także wspólnota z Kanady będzie świętowała 25-lecie powstania Domowego Kościoła. Dzielmy z nimi ich radość! Kolejne miesiące przyniosą następne spotkania – Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. I choć w nazwie jest słowo młodzież, to przecież Kościół liczy na pomoc rodzin w przyjęciu młodych ludzi do swoich domów i daniu świadectwa o pięknie życia małżeńskiego. Nasza pomoc przyda się z pewnością także młodzieży oazowej, ale też innym młodym ludziom, którzy zapragną wziąć udział w spotkaniu i będą mogli to uczynić dzięki naszej zachęcie i wsparciu (może również finansowemu) – nie zapominajmy o tym. Wszyscy czujmy się gospodarzami tego wydarzenia! Na to wszystko nakłada się trwający do lutego Rok Życia Konsekrowanego i rozpoczynający się w grudniu Rok Święty Miłosierdzia. Wciąż jest potrzebna stała modlitwa w intencji prześladowanych chrześcijan – czasami nam się wydaje, że to daleko, że nas nie dotyczy… a może to jednak nie tak daleko… Pamiętajmy o tym!  odpowiedzialność za wspólnotę małżeńską i rodzinną Jakże ważna i potrzebna jest w dzisiejszych czasach nasza odpowiedzialność za małżeństwo i rodzinę. Tak wiele ustaw i decyzji nie sprzyja rozwojowi rodzin, dlatego potrzeba naszego jasnego opowiedzenia się za życiem od poczęcia do naturalnej śmierci, za małżeństwem rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny, za odpowiednimi programami wychowawczymi w naszych szkołach. Dlatego z odwagą włączajmy się w różnego rodzaju protesty, akcje, które chronią wartość małżeństwa i rodziny. Przecież gdyby każdy z nas się zaangażował, to z samego Domowego Kościoła byłoby już ponad 30 tysięcy podpisów, a przecież mamy rodzinę, przyjaciół, znajomych – pokażmy, że są nas nie dziesiątki tysięcy, ale setki tysięcy, czy miliony ludzi, dla których wartość małżeństwa i rodziny jest cennym skarbem, którego należy bronić!  odpowiedzialność za wspólnotę Ruchu „List Domowy Kościół” w numerze 137 podejmował tematykę posługi par odpowiedzialnych w Domowym Kościele, a w numerze 138 omawiał zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych. Warto sięgać do tych tekstów pamiętając, że bez względu na posługę pełnioną w Ruchu w danym momencie, wszyscy powinniśmy się czuć odpowiedzialni: za osoby razem z nami gromadzące się na spotkaniach kręgu, za uczestnictwo w rejonowych i diecezjalnych Dniach Wspólnoty, za współpracę z różnymi podmiotami Ruchu, np. przy okazji spotkań parafialnych, rejonowych, diecezjalnych czy krajowych, za dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, za nowopowstające kręgi, za przygotowanie i prowadzenie rekolekcji, za podejmowanie posług,… Ważnym wymiarem naszej odpowiedzialności za Ruch jest odpowiedzialność materialna, o czym szerzej było wspomniane w liście kręgu centralnego przed dwoma laty. Dziękujemy za wzrost tej odpowiedzialności w ostatnim czasie, bo to dzięki modlitwom, pracy i wsparciu finansowemu tak wielu osób w tym roku po raz pierwszy mogły się odbyć rekolekcje w nowym budynku Centralnego Domu Rekolekcyjnego Domowego Kościoła w Krościenku przy ul. Jagiellońskiej 100, ale pamiętajmy… - rozbudowa jeszcze trwa i pomoc nadal jest potrzebna. Niech zgodnie z pragnieniem Założyciela dzieją się tam wielkie rzeczy w życiu małżonków i całych rodzin! Niech łaska Boża rozlewa się na cały świat! Jako pytanie do refleksji do tej części listu proponujemy: Jak realizuję moją odpowiedzialność za wspólnotę Kościoła, wspólnotę małżeńską i rodzinną oraz wspólnotę Ruchu? Życzymy owocnego roku formacyjnego i prosimy:  o modlitwę w intencji dobrego, owocnego roku pracy oraz o w miarę możliwości duchowe włączenie się w comiesięczną Eucharystię, którą moderator krajowy DK, ks. Tomasz Opaliński, w każdą pierwszą środę miesiąca odprawia w intencji Domowego Kościoła – warto zapisać sobie w kalendarzu następujące daty: 2 IX, 7 X, 4 XI, 2 XII, 6 I, 3 II, 2 III, 6 IV, 4 V, 1 VI, 6 VII, 3 VIII;  o gorliwe przygotowywanie się do spotkań formacyjnych kręgu i odważne planowanie rekolekcji, pamiętając o pierwszeństwie rekolekcji formacyjnych nad innymi typami;  o radosne świadectwo życia łaskami płynącymi z sakramentu małżeństwa! Sługo Boży, ks. Franciszku, wstawiaj się za nami! W imieniu członków kręgu centralnego, z zapewnieniem o modlitwie Katarzyna i Paweł Maciejewscy para krajowa Domowego Kościoła ks. Tomasz Opaliński moderator krajowy Domowego Kościoła Krościenko, maj 2015 r. WAŻNE WYDARZENIA: Podsumowanie pracy rocznej 2015 – Góra św. Anny (d. opolska) – 18-20 IX 2015 r. Pielgrzymka KWC – Wrocław – 26 IX 2015 r. Dni wspólnoty Ruchu Światło-Życie – 11 X, 6 XII 2015 r., 13 III, 29 V 2016 r. Dni wspólnoty diakonii diecezjalnych (DWDD) – 23-24 X 2015 r., 8-9 IV 2016 r. Niepokalane Poczęcie NMP – Święto patronalne Ruchu Światło-Życie – 8 XII 2015 r. Niedziela Świętej Rodziny – Święto patronalne Domowego Kościoła – 27 XII 2015 r. Spotkanie opłatkowe Domowego Kościoła 2016 – Skorzeszyce (d. kielecka) – 15-17 I 2016 r. Kongregacja Odpowiedzialnych – Częstochowa – 26-29 II 2016 r. Centralna Oaza Matka – Krościenko – 13-16 V 2016 r. Pielgrzymka Domowego Kościoła do Kalisza – 21 V 2016 r. Podsumowanie pracy rocznej 2016 – Poznań – 9-11 IX. 2016 r. Rekolekcje dla par rejonowych: Filia warszawska i lubelska – Brańszczyk n. Bugiem – 25-27 IX 2015 r. Filia poznańska i pelplińska – Rościnno – 2-4 X 2015 r. Filia krakowska – Ciężkowice – 2-4 X 2015 r. Filia śląska – Częstochowa – 16-18 X 2015 r. (jeśli którejś z par rejonowych nie pasuje pojechać na rekolekcje ze swoją filią, może pojechać z inną) Rekolekcje dla par diecezjalnych – Rościnno – 9-11 X 2015 r. TEKSTY POGŁĘBIAJĄCE TREŚĆ LISTU Z tekstów Założyciela „Nieustannie winniśmy dziękować Bogu za nasze wybranie, za nasze powołanie. Św. Paweł bardzo często wzywa chrześcijan do tego, aby dziękowali Bogu za swoje powołanie, aby trwali w nieustanym dziękczynieniu. Gdybyśmy umieli to zrozumieć, że od wieków Bóg o nas myślał z miłością i od wieków wyznaczył nas do wielkich rzeczy i że teraz realizuje w naszym życiu swój zamysł, musielibyśmy nieustannie trwać w Eucharystii, w radosnym dziękczynieniu”. „Bóg powołał nas jako istoty wolne do współdziałania w dziele zbawiania dusz. Współdziałanie to polega na tym, że stajemy się w rękach Boga narzędziami Jego łaski. Bóg działa w nas i przez nas – a nie my działamy. Bóg działa w nas: jeżeli działam przez dobry przykład i pociągam innych do dobrego, to wyłącznie dlatego, że we mnie działa łaska, dzięki której mogę żyć w ten sposób, aby innych budować. Jestem tylko zwierciadłem, które odbija promienie łaski Bożej”. „Służba ma swe źródło w miłości, a nawet można powiedzieć, że słowo «służba» w Piśmie świętym jest synonimem słowa «miłość». Bo jeżeli miłość jest dawaniem siebie, wzajemnym dawaniem siebie przez osoby, to taka miłość w czynie, w praktyce, musi się wyrażać w służbie, w spełnianiu woli drugiego człowieka, w szukaniu tego, co jest dla niego dobrem, czego on pragnie. Służba nie poniża człowieka, ale go wywyższa. Chrystus, który uniżył samego siebie, przyjąwszy postać sługi, został wywyższony ponad wszelkie stworzenie”. „Zatrzymajmy się nad znaczeniem słowa «animator». Pochodzi ono od łacińskiego słowa «animare», czyli ożywiać. Słowo «anima» oznacza duszę, ale także życie. Ducha Świętego możemy nazwać pierwszym Animatorem. Animator, Ożywiciel, bo On ożywia wszystko. On jest tym, który daje nowe życie. Jeżeli również ludzi w naszych wspólnotach nazywamy animatorami, to w łączności z tym właśnie określeniem Ducha Świętego jako Ożywiciela. Jesteśmy animatorami o tyle, o ile jesteśmy narzędziem Ducha Świętego. Wszyscy (...) członkowie ludu Bożego są włączeni w przekazywanie łask Ducha Świętego, wszyscy mamy taką moc i misję”. „I jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie – to właśnie ten dar – charyzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu. Wydaje mi się bowiem, że ciągle jeszcze mało jest ludzi – także w Polsce – którzy już otrzymali łaskę zrozumienia znaczenia tego charyzmatu dla odnowy oblicza Kościoła – Chrystusowej Oblubienicy – Nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię”.

RADOŚĆ REKOLEKCJI

List kręgu centralnego Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie na rok formacyjny 2016/17

Droga Wspólnoto!

Przeżywając Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia oraz Światowe Dni Młodzieży pod hasłem: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” odkrywamy wraz z całym Ruchem Światło-Życie prawdę o miłosiernym Ojcu oraz o potrzebie stawania się każdego dnia na Jego wzór. Pomocą mogą być w tym dla nas uczynki miłosierdzia tak głęboko pokazane podczas drogi krzyżowej przeżywanej z papieżem Franciszkiem na krakowskich błoniach. Poprzez dwa numery „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych” (numer 142 i 143) oraz comiesięczne spotkania kręgu w bieżącym roku formacyjnym chcemy jeszcze lepiej wprowadzić w życie słowa papieża Franciszka: „…rodzina jest pierwszą szkołą miłosierdzia, ponieważ to tam jesteśmy kochani i tam uczymy się kochać, doświadczamy przebaczenia i uczymy się przebaczać” (Miłosierdzie to imię Boga, s. 120).

Tak jak dary Ducha Świętego pomagały nam w minionym roku formacyjnym odkrywać inne dary – zobowiązania – tak niech również uczynki miłosierdzia pomogą nam w rozwoju duchowości małżeńskiej i rodzinnej, niech przenikają naszą codzienność, niech zbliżają do Boga, współmałżonka, rodziny, wszystkich spotykanych osób.

Tegoroczny list kręgu centralnego poświęcamy jednemu z zobowiązań – darów na drodze nasze formacji – uczestnictwie przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Czyż rekolekcje nie dają okazji do świadczenia czynów miłosierdzia w praktyce życia? A pełnienie uczynków miłosierdzia owocuje radością – zarówno w tym, który doznaje miłosierdzia, jak i w tym, który je świadczy.

Mamy świadomość, że list kręgu centralnego w 2009 roku był poświęcony rekolekcjom, a w 2011 r. drodze formacji w DK, oraz że w numerze 141 „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych” jest zamieszczona konferencja Elżbiety Kozyry i Marii Różyckiej z sekretariatu DK na temat znaczenia rekolekcji w naszej formacji, ale rozeznaliśmy, że od czasu tamtych listów kręgu centralnego minęło już kilka lat, że nasza wspólnota się rozrasta, że coraz więcej małżeństw z kraju i z zagranicy uczestniczy w rekolekcjach. Jest to powodem do radości, ale jest to też niemałym wyzwaniem stającym przed odpowiedzialnymi za organizowanie i prowadzenie rekolekcji. Stąd list, w którym chcemy spojrzeć na rekolekcje oczami Założyciela i odczytać jego zamysł związany z charyzmatem oazy rekolekcyjnej. List zatytułowaliśmy: „RADOŚĆ REKOLEKCJI” – z jednej strony jest to nawiązanie do adhortacji „Amoris laetitia” – „RADOŚĆ MIŁOŚCI”, a z drugiej strony – chcemy tym listem pokazać, że rekolekcje niosą radość, i że ta radość przemienia nasze rodziny. Zapraszamy do rozmów i dialogów małżeńskich inspirowanych słowami poniższego listu.

  1. ŹRÓDŁO REKOLEKCYJNEJ RADOŚCI

„Rozwijający się w Polsce od roku 1969 pod hasłem «światło-życie» – streszczającym jego program i metodę – ruch żywego Kościoła, będący jednym z przejawów posoborowej odnowy Kościoła, podjął w czasie wakacji 1973 r. pierwszą próbę zastosowania właściwej sobie metody tzw. oazy rekolekcyjnej do grup rodzinnych. (…) W ten sposób już z pierwszych oaz rekolekcyjnych wyszedł impuls do powstania ruchu odnowy rodziny chrześcijańskiej, który z czasem przyjął nazwę «Domowy Kościół». Ruch ten, rozwijając się w ramach Ruchu Światło-Życie i równolegle do niego, wywodząc się z oaz rekolekcyjnych z kolei sam zaczął inspirować rozwój tych oaz, widząc w nich podstawową metodę swojej formacji, zwłaszcza wstępnej, inicjacyjnej. Oazy rodzin stały się więc metodą wprowadzania coraz to nowych rodzin do Domowego Kościoła” (F. Blachnicki, Oaza Nowego Życia I stopnia dla rodzin. Podręcznik, s. 11).

Historyczne początki Domowego Kościoła łączą się z przeżyciem 15-dniowych rekolekcji przez pierwsze rodziny w 1973 r. Oaza to miejsce, które zostało stworzone przez źródło – to do niego zdążają spragnieni wędrowcy, by z radością zaczerpnąć daru, który daje im życie. Tej radości zaczerpnięcia ze źródła wody żywej doświadczyły rodziny podczas rekolekcji. Pragnąc zachować i pogłębić to doświadczenie, chciały dzielić się radością i doświadczeniem z innymi, dlatego zapragnęły czegoś jeszcze – formacji w ciągu roku. Musimy być świadomi tej kolejności, bo ona daje obraz działania Bożej łaski w naszym Ruchu.

Zasadniczą metodą ruchu, a zarazem pomocą dla wspólnot rodzinnych są 15-dniowe rekolekcje w okresie wakacyjnym, nazywane oazami żywego Kościoła. Są to rekolekcje przeżyciowe, przyjmujące zewnętrznie formę wczasów rodzinnych, których głównym celem jest przeżycie tajemnicy Kościoła w braterskiej wspólnocie” (F. Blachnicki, Oaza Nowego Życia I stopnia dla rodzin. Podręcznik, wyd. IV z 1996 r.).

Z zacytowanych słów wynika, że rekolekcje mają znaczenie zasadnicze, czyli najważniejsze pod jakimś względem, dotyczące podstawowych spraw, zagadnień lub cech. One są fundamentem, podstawą. Zostały tak mądrze zaplanowane przez Założyciela, by dawać odpoczynek ciała i wzrost ducha, by cały człowiek mógł się rozwijać i z nową siłą powracać do miejsca zamieszkania i pracy. Iluż małżonków wracając z rekolekcji radośnie dzieli się świadectwem tego, co Bóg zdziałał w ich życiu przez ten święty czas odpoczynku!

„Rekolekcji nie wystarczy tylko wysłuchać, wziąć w nich udział, być na nich obecnym, ale trzeba je odprawić tzn.wysłuchane nauki trzeba przemyśleć, przemodlić, przedyskutować, zastosować do siebie, wprowadzić w czyn. Francuskie słowo rekolekcje oznacza jednocześnie odejście, zacisze, oddalenie. Trzeba odejść od codziennego życia, codziennych kłopotów i trosk, aby poświęcić czas Bogu, spojrzeć w Jego świetle na swoje życie osobiste, małżeńskie, rodzinne, ustawić to życie w Nim i według Niego” (Doroczne rekolekcje dla małżeństw, w: Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, wyd. zebrane, t. 1, s. 186-187).

Trzy ważne wskazówki wypływają z powyższego tekstu: rekolekcje to odejście od codzienności, słuchanie Boga, wprowadzenie Jego słów w życie. Jakże pięknie to współgra z zasadą Ruchu: „światło-życie” – światło słowa Bożego wprowadzić w życie. To dają nam rekolekcje, szczególnie 15-dniowe, bo na to potrzeba czasu – czasu na odejście, czasu na słuchanie, czasu na wprowadzanie w życie. I tak jak Chrystus kształtował się w łonie Maryi, bo Słowo, aby zaowocować potrzebuje czasu, tak i my potrzebujemy czasu i odcięcia od codzienności, aby zasłyszane słowo mogło mnie przemieniać. Dobrze przeżyte rekolekcje dają doświadczyć przemiany ze „smutnego chrześcijanina”, który „musi” zachowywać przykazania, w pełnego radości człowieka wiary, wielbiącego Boga, który Go spotkał i rozmawiał z Nim jak się rozmawia z przyjacielem, doświadczył mocy Jego działania w swoim życiu.

Celem rekolekcji, jak i formacji w ciągu roku, jest doprowadzenie chrześcijanina do dojrzałego życia duchowego. Ks. F. Blachnicki na podstawie dokumentu posoborowego: „Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych” wskazał na trzy etapy dochodzenia do tej dojrzałości: ewangelizacja, katechumenat (deuterokatechumenat) oraz mistagogia i diakonia. Każdy z tych etapów jest bardzo ważny, żadnego nie można opuścić ani przeskoczyć. Warto o tym pamiętać przy wybieraniu i planowaniu rekolekcji.

Zastanówmy się:

  • Czym dla mnie/dla nas są rekolekcje?
  • Czy potrafię/potrafimy zrezygnować z siebie, ze swoich pomysłów na spędzenie czasu, aby przeżyć rekolekcje?
  1. RADOŚĆ WIERNOŚCI

Jako małżonkowie przysięgający sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz trwanie w sakramentalnym związku małżeńskim aż do śmierci bardzo dobrze rozumiemy znaczenie słowa: „wierność” i doświadczamy, ile radości daje małżonkom wytrwanie w wierności. Doskonale więc powinniśmy rozumieć i przyjąć poniższe słowa Założyciela wypowiedziane odnośnie rekolekcji.

„Zagrożeniem od wewnątrz jest nasza niewierność wobec tradycji i ducha oazy, która prowadzi do spłycenia i bezowocności tych rekolekcji” (F. Blachnicki, Charyzmat i wierność, s. 127).

„…jeżeli ktoś sobie zmienia program oazy, stosuje jakieś elementy subiektywne, to nie jest już charyzmat oazy i nie ma też owoców. Dlatego też mamy taką świadomość i tego pilnujemy, że rzeczywiście to musi być oaza, to musi trwać 15 dni, musi być zachowana kolejność dni różańcowych i celebracji, muszą być zachowane wszystkie elementy programu, zgodnie z podręcznikiem. Gdy to wszystko jest, to wtedy oaza przynosi owoce” (F. Blachnicki, Posłuszeństwo wiary wobec charyzmatu Ruchu Światło-Życie, Rekolekcje WNMK – Carlsberg 1986/87).

Wierność owocuje radością. Założyciel wiedział, że 15 dni to wysiłek – przecież tworzył rekolekcje w czasach, gdy nie było wolnych sobót, gdy były trudności z ośrodkami rekolekcyjnymi, gdy brakowało żywności, gdy władza komunistyczna robiła wszystko, żeby to dzieło zniszczyć. Nie udało się to, bo jest ono dziełem Ducha Świętego. Rekolekcje są „nie tyle rezultatem teoretycznych przemyśleń i studiów, ile owocem dłuższego procesu wzrostu i dojrzewania oraz inspirowanego przez pewną intuicję poszukiwania” – jak powiedział sam Założyciel.

Oaza rekolekcyjna jest charyzmatem, czyli darem Ducha Świętego udzielonym Założycielowi dla dobra wspólnoty. Aby ten dar przekazać innym tak, jak pozostawił nam Założyciel, należy być wiernym, to znaczy docenić wartość daru i chcieć się nim podzielić. Nie można przekazać konkretnego daru, jeżeli się go nie docenia.

W jaki sposób odkrywać ten dar?

Podstawą formacji w Domowym Kościele są rekolekcje 15-dniowe I, II i III stopnia, które wraz z 4-dniowymi ORAR-ami I i II stopnia tworzą formację podstawową, czyli fundament, na którym można budować dalsze elementy domu, coś, bez czego nie da się wzrastać w charyzmacie. Pierwszym etapem powinny być rekolekcje 15-dniowe I stopnia lub rekolekcje ewangelizacyjne, dopiero potem ORAR-y. Sam Założyciel już w pierwszych numerach „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych” (np. w numerze 9) wskazywał, że ORAR-y pogłębiają znajomość Ruchu i prowadzą do zaangażowania, dlatego powinny być dopiero po OR I stopnia.

Po etapie formacji podstawowej następuje czas na formację permanentną, która jest jej pogłębieniem. Tutaj jest czas na rekolekcje tematyczne i specjalistyczne. Ważne, by rekolekcje na etapie formacji permanentnej pogłębiały duchowość małżeńską i rodzinną, by pomagały odkrywać charyzmat Ruchu.

Każdy z nas w bogactwie naszego Ruchu może znaleźć odpowiednie dla siebie rekolekcje przez całe życie. Aby przyjąć charyzmat Założyciela i zaczerpnąć z jego bogactwa, doświadczyć pełni radości, jaką przygotował dla nas Pan Bóg, trzeba najpierw przeżyć rekolekcje formacji podstawowej. Zaczynając swoją drogę we wspólnocie od tych rekolekcji otrzymujemy dary pomocne do świadomego uczestnictwa w Kościele oraz drogowskazy pokazujące skarby ukryte w Domowym Kościele.

Zastanówmy się:

  • W jakiej kolejności przeżywaliśmy/przeżywamy rekolekcje? Czy zaczęliśmy od fundamentu? Dlaczego?
  • Czy dostrzegam wartość w wierności formie proponowanej przez Założyciela?
  1. RADOŚĆ OWOCÓW

„…oaza jest owocna, skuteczna wówczas, gdy jest wiernie przestrzegana pewna tradycja, kiedy jest zachowywana pełnia elementów. Owocność charyzmatu oazy jest związana z formą, z pewną wiernością wobec tej formy. (…) Nie ma życia, które nie byłoby przywiązane do jakiejś konkretnej formy. I tej formy nie można dowolnie zmienić, bo wtedy powstanie coś innego albo uschnie i nic nie powstanie” (F. Blachnicki, Posłuszeństwo wiary wobec charyzmatu Światło-Życie. Rekolekcje dla WNMK – Carlsberg 1986/87).

Ileż radości ma ogrodnik, kiedy po trudach, włożonych w pielęgnację sadu, widzi na drzewach piękne, dojrzewające owoce! Czas zbiorów to również chwila próby: czy właściwie pielęgnował powierzony mu sad… Podobnie my, słuchając – czy to w ramach „godziny świadectwa”, czy podczas dnia wspólnoty – świadectw tego, co Bóg uczynił w świętym czasie rekolekcji, cieszymy się, gdy Bóg daje nam zobaczyć owoce. Dla nas również jest to czas próby: na ile byliśmy wierni Bożemu prowadzeniu, pozwalając Mu działać tak, jak On tego chciał, by osiągnąć owoce zamierzone dla tych, których powierzył naszej opiece. Założyciel wskazuje, że owocność rekolekcji jest związana z wiernością formie zapisanej na kartach podręcznika – niczego nie należy zmieniać: ani ilości dni, ani spotkań, ani celebracji… Wtedy, gdy mąż z żoną wspólnie przeżywają wszystkie punkty programu, gdy dzielą się przeżyciami, rekolekcje przynoszą konkretne owoce. Dowodem na to są świadectwa małżeństw uczestniczących w rekolekcjach, które wśród owoców rekolekcji często wymieniają:

  • zbliżenie się do Boga, współmałżonka, rodziny;
  • wzrost sił w kroczeniu drogą powołania oraz w pracy nad sobą;
  • świadectwo życia, modlitwy, liturgii;
  • otwarcie na innych i gotowość służenia;
  • gotowość do pilotowania kręgów;
  • troska o wspólnotę parafialną;
  • lepsze poznanie Pisma Świętego;
  • łatwość w realizacji zobowiązań;
  • pomoc w wychowaniu dzieci;
  • owoce wymienione przez św. Pawła w liście do Galatów: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23).

Podsumowując można powiedzieć, że rekolekcje pozwalają posunąć się małymi lub większymi krokami dalej na drodze ku Bogu i ku ludziom. To przedziwne, w jak delikatny i konkretny sposób Pan Bóg mówi nam, że ma wobec nas swoje plany. Patrząc wstecz możemy odkryć, jak prowadzi wciąż do przodu, jeżeli tylko pozwalamy się poprowadzić. Sami nie wiemy, kiedy Bóg poprzez swoje działanie (a nie dzięki naszym zasługom) przygotowuje nas do służby dla braci, wzbudza w naszych sercach pragnienie podzielenia się radością wypływającą z Jego bliskości. Dlatego z radością świadczmy o owocach rekolekcji i wpływie tego czasu na nasze życie oraz z otwartością podejmujmy posługę na rekolekcjach.

Zastanówmy się:

  • Co zmieniło się w naszym życiu pod wpływem uczestnictwa w rekolekcjach? Jakie przyniosły one owoce?
  1. RADOŚĆ OBECNOŚCI OSÓB STARSZYCH

„Zbierzcie lud, zwołajcie świętą społeczność, zgromadźcie starców, zbierzcie dzieci, i ssących piersi! Niech wyjdzie oblubieniec ze swojej komnaty a oblubienica ze swego pokoju!” (Jl 2,16).

Powyższe słowa wzywające na zgromadzenie pięknie obrazują różnorodność wiekową uczestników rekolekcji – to wielkie bogactwo, gdy obok bardzo małych dzieci na rękach rodziców są osoby starsze czy dotknięte chorobą. Ileż radości niosą takie rekolekcje – zarówno ludziom starszym, jak i korzystającym z ich doświadczenia młodym! Zdajemy sobie jednak sprawę, że może przyjść taki moment, kiedy zdrowie, siły fizyczne mogą stanąć na przeszkodzie uczestnictwa w rekolekcjach, szczególnie piętnastodniowych. Warto wówczas zastanowić się, na ile istnieją możliwości, by uczestniczyć w krótszych rekolekcjach. A może wspomóc tych, którzy mają trudność z pojechaniem na rekolekcje? Pismo Święte podsuwa nam konkretne narzędzia: modlitwę, post i jałmużnę. Modlitwa jest tym szczególnym darem, który jest potrzebny wszystkim i w każdym czasie. A jeśli ktoś może w jeszcze inny sposób wspomóc rekolekcje, to Pan Bóg na pewno ten dar w odpowiedni sposób wykorzysta.

Papież Franciszek bardzo często mówi o osobach starszych (także podczas ostatniej pielgrzymki do Polski) i zachęca do czerpania z ich pamięci, z ich doświadczenia. Nie bądźmy obojętni na jego wezwanie: „Musimy rozbudzić zbiorowe poczucie wdzięczności, uznania, gościnności, dzięki któremu osoba starsza poczuje się żywą częścią wspólnoty. Starsi to mężczyźni i kobiety, ojcowie i matki, którzy przed nami znaleźli się na tej samej co my drodze, w naszym domu, uczestniczyli w naszej codziennej walce o godne życie. Dlatego, jakże chciałbym, aby Kościół rzucił wyzwanie kulturze odrzucania, łącząc z wielką radością w nowym uścisku młodych i starszych!” (AL 191).

Drodzy małżonkowie starsi wiekiem, wdowy i wdowcy! Jesteście nam bardzo potrzebni i Wasza obecność w Ruchu jest niezastąpiona. To wielu z Was przed dziesiątkami lat stało u początku Domowego Kościoła w kraju czy w poszczególnych diecezjach, wspólnotach. To Wy wiernie odczytywaliście i wprowadzaliście w życie charyzmat oazy rekolekcyjnej pozostawiony przez Założyciela. Prosimy Was, stójcie nadal na straży wierności tego charyzmatu.

Zastanówmy się:

  • Jakie miejsce w naszej wspólnocie zajmują osoby starsze?
  • Jak możemy się wzajemnie (młodsi i starsi) wspierać w naszych wspólnotach?
  1. RADOŚĆ POSŁUGI

„Radosnego dawcę miłuje Bóg” (2 Kor 9,7). Rekolekcje niosą radość nie tylko tym, którzy je przeżywają jako uczestnicy; mimo zmęczenia dają również głęboką radość posługującym na nich, zwłaszcza gdy mogą doświadczyć Bożego działania we wspólnocie, której służą. Zdarza się jednak, że posługujący zamiast doświadczać tej radości, odczuwają zniechęcenie. Co zrobić, aby tego uniknąć? Jak ustrzec się najczęstszych błędów, przeszkadzających doświadczyć radości posługi? Kluczem jest najczęściej właściwe przygotowanie – zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne.

W „Zasadach Domowego Kościoła” w punkcie 31e czytamy:

„Para diecezjalna organizuje rekolekcje DK na terenie swojej diecezji, a także poza nią – w porozumieniu z parą diecezjalną miejsca; w każdej sytuacji utrzymuje kontakt z proboszczem miejsca”.

Jak rozumieć powyższy zapis?

  • para diecezjalna organizuje tzn. powierza zadania odpowiednim osobom przygotowanym do ich wykonania;
  • jest odpowiedzialna za ilość, typ, miejsce i termin organizowanych przez diecezję rekolekcji;
  • odpowiada za dobór osób prowadzących rekolekcje.

Żadna osoba czy diakonia w tej odpowiedzialności nie może jej wyręczyć, co nie znaczy, że para diecezjalna ma wszystko zrobić sama – wręcz przeciwnie – w ramach zasady pomocniczości krąg diecezjalny czy diakonia oaz rekolekcyjnych mogą służyć pomocą, rozeznaniem, radą, pamiętając, że ostateczna decyzja należy do pary diecezjalnej. Rekolekcje powinny odbywać się za jej wiedzą i aprobatą.

Kilka wskazówek praktycznych:

  • w organizowaniu rekolekcji bardzo ważne jest zachowanie właściwego czasu ich trwania: przy rekolekcjach 15-dniowych – wieczór dnia przyjazdu, pełnych 15 dni, poranek dzień rozjazdu; przy ORAR-ach – dzień przyjazdu, 3 pełne dni, dzień rozjazdu w godzinach popołudniowych;
  • istotna jest odpowiedzialność finansowa całej wspólnoty za uczestnictwo w rekolekcjach poszczególnych małżeństw – szukajmy różnych możliwości wsparcia konkretnych osób, by kwestia finansów nie stała się przeszkodą na drodze wzrostu duchowego;
  • w duchu odpowiedzialności za małżeństwa z różnych części Polski, ale i z zagranicy, umieszczajmy rekolekcje na ogólnopolskiej stronie DK: dk.oaza.pl – wiele małżeństw formujących się w kręgach poza granicami przyjeżdża na rekolekcje do Polski – otwórzmy przed nimi drzwi naszych domów rekolekcyjnych, wszak 10% członków Domowego Kościoła mieszka poza granicami kraju; uczestnictwo w rekolekcjach małżeństw z różnych części Polski, ale i świata, jest cennym doświadczeniem i okazją do wymiany doświadczeń;
  • ważne, aby wyjazd na rekolekcje organizowane przez inną diecezję miał potwierdzenie pary diecezjalnej/rejonowej; ogólna dostępność do informacji o rekolekcjach powoduje, że czasami zgłaszają się na nie osoby, które chcą uczestniczyć w rekolekcjach niezgodnie z drogą formacji, nie trwają na drodze formacji DK lub nie są małżeństwem sakramentalnym;
  • by dobrze przygotować i prowadzić rekolekcje oraz posługiwać na nich w różnoraki sposób, warto pojechać wcześniej na rekolekcje przygotowujące do tego zadania – Oazę Rekolekcyjną Diakonii Rekolekcji I i II stopnia (ORDR I i II stopnia) – rekolekcje te adresowane są zarówno do małżonków, jak i kapłanów;
  • pamiętajmy o modlitwie w intencji rekolekcji i zachęcajmy do tego innych; warto każdego miesiąca na spotkaniu kręgu dzielić się kolejnymi etapami przygotowywania się do uczestnictwa w rekolekcjach (czy już wybraliśmy rekolekcje, jakiego typu, gdzie, czy zapisaliśmy się, wysłaliśmy kartę uczestnictwa, zbieramy fundusze?); istotna jest także modlitwa o pragnienie pojechania na rekolekcje – mogą to być następujące słowa:

„O mój Jezu, Ty powiedziałeś «proście a otrzymacie», dlatego proszę o wzbudzenie w moim sercu pragnienia wyjazdu na rekolekcje, abym potrafił/-ła w pełni korzystać z charyzmatu pozostawionego przez sługę Bożego ks. F. Blachnickiego”.

Niech ta modlitwa towarzyszy naszym spotkaniom w kręgu, diakoniom modlitwy…

Słowo o kapłanach i do kapłanów

„…małżonkowie są wdzięczni, że pasterze przedstawiają im motywacje do odważnego postawienia na miłość silną, solidną, trwałą, zdolną do stawienia czoła temu wszystkiemu, co pojawia się na ich drodze” (AL 200).

„My duszpasterze powinniśmy zachęcać rodziny do wzrastania w wierze. Dlatego dobrze jest zachęcać je do częstej spowiedzi, kierownictwa duchowego, uczestnictwa w rekolekcjach” (AL 227).

Drodzy kapłani!

Dziękujemy Wam za troskę o małżeństwa i rodziny Domowego Kościoła, za towarzyszenie na comiesięcznych spotkaniach w ciągu roku. W szczególny sposób dziękujemy za otwartość serca w czasie rekolekcji – bez Waszej posługi byłyby one niemożliwe do zorganizowania i przeżycia. Cieszymy się z Waszej obecności. Ufamy, że Wy również doświadczacie radości posługiwania, dlatego prosimy – dzielcie się nią z innymi kapłanami i zachęcajcie do towarzyszenia rodzinom na drodze budowania domowego Kościoła.

Zapraszamy na rekolekcje kapłańskie do Krościenka n/Dunajcem – w tym roku rekolekcje te będą poświęcone duchowości małżeńskiej i realizacji jej na drodze formacji Domowego Kościoła. Czekamy w dniach: 21-24 listopada 2016 r.Prosimy, zaproście także innych kapłanów.

  1. RADOŚĆ DOMU

Od ponad 40 lat, od pierwszych rekolekcji DK w 1973 r. Centralny Dom Rekolekcyjny w Krościenku, przy ul. Jagiellońskiej 100, zgodnie z myślą Założyciela, służy rodzinom.

Patrząc na miniony rok, dziękujemy Bogu i ludziom:

  • za nowy budynek, który drugi rok służy rodzinom;
  • za powiększenie i wyłożenie kostką parkingu;
  • za kapitalny remont kuchni – dostosowanej do grupy i wymogów bezpieczeństwa;
  • za remont wielu pomieszczeń „starego budynku” (m.in. malowanie kaplicy, remont łazienek, wymiana części mebli w pokojach);
  • za generalny remont, a właściwie przebudowę kaplicy zewnętrznej służącej uczestnikom rekolekcji od 30 lat.

Co przed nami:

  • remont pomieszczenia służącego do spotkań z dziećmi;
  • wymiana placu zabaw;
  • … – na pewno Pan Bóg coś jeszcze przygotował.

Dziękujemy za dar modlitwy, obecności, ofiary, za to, że dzięki Wspólnocie, a szczególnie dzięki Elżbiecie Kozyrze i Marii Różyckiej, które na co dzień troszczą się o piękno tego miejsca i prowadzą sekretariat DK, ten DOM jest PRAWDZIWYM DOMEM!

Pisząc list o rekolekcjach, dziękujemy wszystkim przygotowującym i prowadzącym rekolekcje – małżonkom i kapłanom oraz tym, którzy z kraju i z zagranicy w nich uczestniczą. Dziękujemy za trud, poświęcenie i gotowość do podejmowania posługi. Bądźcie radosnymi świadkami piękna charyzmatu oazy rekolekcyjnej oraz wiernymi jego stróżami.

Dziękując za każdego i każdą z Was, polecamy wszystkie rodziny w comiesięcznej Eucharystii sprawowanej w pierwsze środy miesiąca przez moderatora krajowego DK, ks. Tomasza Opalińskiego – warto w kalendarzu zapisać następujące daty i włączyć się duchowo w modlitwę: 7 IX, 5 X, 2 XI (w tym dniu w szczególny sposób pamiętajmy o zmarłych z naszej wspólnoty), 7 XII, 4 I, 1 II, 1 III, 5 IV, 3 V, 7 VI, 5 VII, 2 VIII.

Niech w wiernym realizowaniu słów Założyciela umocnią nas słowa papieża Franciszka:

„Wszyscy jesteśmy powołani, aby nieustannie dążyć ku temu, co nas przekracza, w tym pokonywania naszych ograniczeń, a każda rodzina powinna żyć tą nieustanną zachętą. Rodziny, podążajmy naprzód i nie ustawajmy! Mamy obietnicę, że więcej jeszcze zawsze przed nami. Nie traćmy nadziei z powodu naszych ograniczeń, ale nie rezygnujmy też z dążenia do pełni miłości i jedności, które zostały nam obiecane” (AL 325).

W imieniu kręgu centralnego Domowego Kościoła:
Katarzyna i Paweł Maciejewscy
para krajowa DK

ks. Tomasz Opaliński
moderator krajowy DK

Film promujący Domowy Kościół. Warto zobaczyć :-)

 

 

oraz

 

 

 

 

 

Tekst Zasad Domowego Kościoła gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie zatwierdzonych przez Konferencję Episkopatu Polski w dniach 8-9 marca 2006 roku.

ROZDZIAŁ I
Postanowienia ogólne

  1. Niniejszy dokument ustala zasady działania i stanowi regulamin organizacyjny Domowego Kościoła [1] – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie – określanego dalej skrótem DK.
  2. DK jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie, który jest jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce. DK łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame (END), tworząc właściwą dla siebie drogę.
  3. Założycielem DK jest sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki (1921-1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skudro RSCJ. Duchową kolebką DK jest Krościenko nad Dunajcem, gdzie w 1973 roku odbyły się pierwsze oazy rodzin.
  4. Znakiem DK są dwa greckie słowa: FOS (światło) i ZOE (życie), wpisane w kształt krzyża wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. DK używa również znaku END – ikony Świętej Rodziny.
  5. Świętem patronalnym DK jest Niedziela Świętej Rodziny.
  6. Pismem formacyjnym DK jest „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”, wydawany od 1975 roku, którego pierwszym redaktorem był sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki.
  7. Pary odpowiedzialne DK, będące diakonią Domowego Kościoła, na wszystkich stopniach struktury organizacyjnej wchodzą w skład diakonii Ruchu Światło-Życie.
  8. DK jest otwarty na współpracę z innymi ruchami posoborowej odnowy w Kościele.

ROZDZIAŁ II
Cele, zadania, program i metody działania Domowego Kościoła

  1. Program formacyjny DK kształtowany jest na podstawie nauczania Kościoła, w szczególności na podstawie dokumentów II Soboru Watykańskiego oraz zasad formacyjnych Ruchu Światło-Życie i Equipes Notre-Dame.
  2. DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.
  3. DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do:
    • życia Słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia,
    • życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem,
    • życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego,
    • dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi,
    • postawy służby we wspólnocie Kościoła, według otrzymanych darów.
  4. Podjęcie charyzmatu Ruchu Światło-Życie odbywa się w DK w szczególności poprzez:
    • kształtowanie swoich członków w duchu formuły jedności „światło-życie”,
    • doprowadzenie ich do przyjęcia Chrystusa jako osobistego Pana i Zbawiciela (idea Nowego Człowieka),
    • dążenie do pełnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu Kościoła lokalnego (idea Nowej Wspólnoty),
    • budowanie i propagowanie kultury opartej na zasadach chrześcijańskich (idea Nowej Kultury),
    • podejmowanie służby na rzecz moralnej odnowy Narodu, zwłaszcza przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka (KWC) i troskę o obronę życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci.
  5. Budowaniu jedności (communio) w małżeństwie i rodzinie służą następujące elementy formacyjne – zobowiązania, przyjęte z END:
    • codzienna modlitwa osobista (Namiot Spotkania),
    • regularne spotkanie ze słowem Bożym,
    • codzienna modlitwa małżeńska,
    • codzienna modlitwa rodzinna,
    • comiesięczny dialog małżeński,
    • reguła życia (systematyczna praca nad sobą, swoim małżeństwem i rodziną),
    • uczestnictwo, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach formacyjnych.

    Dzięki wprowadzaniu w życie tych elementów następuje indywidualne zbliżenie się małżonków do Boga i wzrastanie na drodze duchowości małżeńskiej. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do świętości (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).

  6. Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego – aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu.
    W DK rodzina jest podstawowym miejscem formacji, krąg jest podstawowym elementem w jego strukturze organizacyjnej jako środowisko formacyjne i ewangelizacyjne, służące rodzinom, jest on szczególnym „laboratorium” duchowości małżeńskiej.
    Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych.
    Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.
  7. Kręgi rodzin pracują w cyklach rocznych. Spotkania miesięczne kręgów odbywają się od września do czerwca włącznie. Przez cały rok, a zwłaszcza w okresie wakacyjnym, odbywają się rekolekcje formacyjne. Szczególną rolę odgrywają rekolekcje 15-dniowe.
  8. Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z następujących części stałych:
    • dzielenia się życiem
      (dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku);
    • modlitwy:
      • dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym,
      • tajemnica różańca;
    • formacji:
      • dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego,
      • omówienie nowego tematu.

    Spotkanie odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i nie powinno trwać dłużej niż trzy godziny. Dzielenie się realizacją zobowiązań jest jego istotnym punktem i dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska. Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Spotkanie może być przeplatane śpiewem o treści dobranej do rozważanego tematu lub okresu liturgicznego. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne kręgu i ruchu.

  9. Posługę pary animatorskiej w początkowych spotkaniach nowego kręgu pełni małżeństwo, zwane parą pilotującą. Przeprowadza ono krąg przez etap ewangelizacji, a następnie wprowadza go w zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej, metod pracy kręgu i całego Ruchu. Czas pilotażu po okresie ewangelizacji trwa w zasadzie jeden rok. Pilotowanie nowego kręgu nie zwalnia pary pilotującej z uczestnictwa w kręgu macierzystym, jednak już bez możliwości pełnienia posługi animatorskiej.
  10. Podstawowa praca formacyjna jest realizowana według podręczników „Domowy Kościół. I rok pracy” i „Domowy Kościół. II rok pracy”, z których pierwszy wprowadza stopniowo poszczególne zobowiązania, drugi ukazuje dalszą formację pogłębiającą duchowość małżeńską. Okres ten trwa od dwóch do czterech lat, w zależności od rozwoju duchowego małżeństw kręgu. Po tym okresie realizowana jest dalsza formacja – permanentna.
  11. Do istoty pracy formacyjnej w kręgach należy również uczestnictwo w różnego rodzaju rekolekcjach organizowanych przez DK: rekolekcjach 15-dniowych I, II, III stopnia (oazach rodzin), kilkudniowych Oazach Rekolekcyjnych Animatorów Rodzin (ORAR I i II stopnia), rekolekcjach ewangelizacyjnych i tematycznych. Rekolekcje te przeznaczone są dla małżonków wraz z dziećmi, jeśli nie ma przeszkód organizacyjnych. Na rekolekcjach (zwłaszcza 15-dniowych) powinien być realizowany także program formacyjny dla dzieci.
    Program oazy I stopnia ma charakter ewangelizacyjno-katechumenalny; omawiane są również zagadnienia z zakresu duchowości małżeńskiej.
    Oaza II stopnia rozwija biblijne podstawy inicjacji liturgicznej; omawiane jest również przeżywanie okresów liturgicznych w rodzinie.
    Oaza III stopnia ukazuje rzeczywistość Kościoła jako wspólnoty.
    ORAR I stopnia pogłębia rozumienie istoty, celu, duchowości i metody DK jako nurtu wspólnot rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie.
    ORAR II stopnia przygotowuje małżeństwa do świadomego podjęcia posługi pary animatorskiej, ukazując wagę i odpowiedzialność zadań animatorów.
    Formację podstawową stanowi przeżycie tematów formacyjnych według podręczników I i II roku pracy, oazy rekolekcyjnej I, II i III stopnia oraz ORAR I i II stopnia.
    Członkowie DK po przeżyciu formacji podstawowej podejmują formację permanentną poprzez:
    • ciągłe pogłębianie formacji podstawowej,
    • realizację na spotkaniach miesięcznych tematów według materiałów proponowanych przez Centralną Diakonię DK lub według własnego wyboru,
    • udział w rekolekcjach i sesjach tematycznych DK,
    • Triduum Paschalne przeżywane w formie rekolekcyjnej we własnej parafii albo wyjazdowe,
    • uczestnictwo w ORD,
    • udział w rekolekcjach organizowanych przez Ruch Światlo-Życie i innych.
  12. Rodziny DK dla budowania jedności Ruchu starają się uczestniczyć w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie.

ROZDZIAŁ III
Członkostwo w Domowym Kościele

  1. Członkami DK są małżeństwa sakramentalne, które wspólnie (mąż i żona) angażują się w proponowaną im formację. W przypadku śmierci jednego ze współmałżonków, drugi może pozostać w kręgu.
  2. Małżeństwa włączają się do kręgów DK, aby sobie wzajemnie pomagać. „Równi usługują równym” (Humane vitae, 26). Przychodzą do kręgu z własnej woli, tym samym przyjmują i akceptują „Zasady” w całości. Małżeństwo, które świadomie odrzuca te założenia, albo nie chce podejmować wszystkich zobowiązań, nie może należeć do kręgu.

ROZDZIAŁ IV
Struktura Domowego Kościoła

  1. Odpowiedzialność za DK spoczywa na Diakonii Domowego Kościoła (DDK), która na poszczególnych szczeblach struktury (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) podejmuje posługę na rzecz zachowania charyzmatu i jedności DK oraz odpowiada za formację. Małżeństwa są odpowiedzialne za sprawy organizacyjne i pracę duchową. Parom odpowiedzialnym niezbędna jest jednak zawsze pomoc księży moderatorów, którzy pełnią ważną rolę doradców duchowych. Księża moderatorzy DK gwarantują wierność nauce Kościoła oraz łączność z Kościołem hierarchicznym.
  2. Krąg jest podstawową strukturą DK. Diakonię w kręgu stanowi jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską, którą doktrynalnie i duchowo wspomaga ksiądz moderator. Kręgi rodzin, które nie dochowują wierności formacji duchowej DK tracą prawo do nazywania się kręgami DK.
  3. Kościół Domowy w diecezji może być podzielony na rejony. Rejon obejmuje do 25 kręgów w tej samej lub sąsiadujących parafiach. Za pracę w rejonie jest odpowiedzialna para rejonowa, która zazwyczaj prosi o opiekę duchową jednego z księży moderatorów jakiegoś kręgu. Para rejonowa, ksiądz moderator, pary animatorskie kręgów i pary łącznikowe (o ile są powołane), tworzą krąg rejonowy. Para łącznikowa powoływana jest przez parę rejonową i sprawuje opiekę nad 3-5 kręgami podstawowymi.
  4. Za DK w diecezji odpowiada para diecezjalna, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator diecezjalny DK. Wspólnie z parami rejonowymi tworzą oni krąg diecezjalny. Krąg ten może być poszerzony o małżeństwa reprezentujące diakonie specjalistyczne.
  5. Para filialna koordynuje pracę par i moderatorów diecezjalnych DK kilku sąsiednich diecezji, które tworzą filię Ruchu Światło-Życie.
  6. Za DK na szczeblu krajowym odpowiada para krajowa, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator krajowy DK. Para krajowa wraz z ks. moderatorem DK, parami filialnymi, parami pełniącymi określone posługi zlecone przez parę krajową oraz osobami delegowanymi przez Instytut Niepokalanej Matki Kościoła (INMK) tworzą krąg centralny DK. Krąg ten stanowi Centralną Diakonię DK. Osoby z INMK pełnią na rzecz DK przede wszystkim następujące posługi:
    • współpracują z parą krajową i ks. moderatorem krajowym DK,
    • pomagają organizować i prowadzić rekolekcje oraz spotkania centralne DK,
    • prowadzą Sekretariat i Archiwum DK,
    • administrują Centralnym Domem Rekolekcyjnym DK w Krościenku.
  7. Pary: rejonowa, diecezjalna, filialna i krajowa pozostają w swoich kręgach, ale nie pełnią w nich funkcji animatorskich.
  8. Zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych:
    • inspiracja i koordynacja prac DK,
    • odpowiedzialność za program formacyjny DK i formację powierzonych im małżeństw,
    • odpowiedzialność za jedność DK i jego organizację,
    • udział w spotkaniach DK i całego Ruchu Światło-Życie,
    • służenie pomocą i doświadczeniem innym parom odpowiedzialnym,
    • organizacja dni skupienia, dni wspólnoty i innych potrzebnych spotkań,
    • przeprowadzanie indywidualnych rozmów z powierzonymi im małżeństwami,
    • pośredniczenie w obustronnym przekazywaniu informacji,
    • troska o materiały formacyjne,
    • powierzanie innym małżeństwom różnych posług,
    • troska o swoich następców.
  9. Zadania szczegółowe par odpowiedzialnych:
    1. Para animatorska kręgu:
      • jest odpowiedzialna za formację powierzonych jej małżeństw,
      • współpracuje z księdzem moderatorem kręgu i omawia z nim problemy pracy,
      • odpowiada za staranne przygotowanie i właściwy przebieg spotkań miesięcznych,
      • jest zawsze odpowiedzialna za dzielenie się realizacją zobowiązań, nawet wtedy gdy spotkanie prowadzi inne małżeństwo,
      • służy pomocą i doświadczeniem poszczególnym małżeństwom kręgu,
      • współpracuje z parą rejonową i uczestniczy w spotkaniach kręgu rejonowego,
      • utrzymuje łączność z proboszczem parafii, w której krąg jest zakorzeniony.
    2. Para pilotująca:
      • jej zadania są analogiczne do zadań pary animatorskiej.
    3. Para łącznikowa:
      • ściśle współpracuje z parą rejonową
      • jest odpowiedzialna za powierzone jej kręgi,
      • organizuje spotkania par animatorskich tych kręgów,
      • przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów,
      • bierze udział w spotkaniach kręgu rejonowego.
    4. Para rejonowa:
      • jest odpowiedzialna za kręgi w rejonie,
      • organizuje spotkania kręgu rejonowego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
      • współpracuje z parą diecezjalną, księdzem moderatorem diecezjalnym i rejonowym,
      • uczestniczy w spotkaniach kręgu diecezjalnego,
      • przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów, jeśli w rejonie nie ma par łącznikowych.
    5. Para diecezjalna:
      • jest odpowiedzialna za DK w diecezji,
      • ściśle współpracuje z ks. moderatorem diecezjalnym DK,
      • organizuje spotkania kręgu diecezjalnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
      • przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów rejonowych,
      • organizuje rekolekcje DK na terenie swojej diecezji, a także poza nią – w porozumieniu z parą diecezjalną miejsca; w każdej sytuacji utrzymuje kontakt z proboszczem miejsca,
      • utrzymuje kontakt z parą filialną i w miarę potrzeby zaprasza ją na spotkanie kręgu diecezjalnego,
      • współpracuje z parą krajową DK, a w szczególności uczestniczy w organizowanych przez nią ogólnopolskich spotkaniach DK,
      • podejmuje współpracę z ks. moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Diecezjalnej Diakonii Jedności (DDJ),
      • uczestniczy w Dniach Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD),
      • utrzymuje łączność z biskupem diecezjalnym,
      • troszczy się o kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w diecezji i z duszpasterstwem rodzin.
    6. Para filialna:
      • jest pośrednikiem między kręgiem centralnym a parami diecezjalnymi w filii,
      • nawiązuje kontakty z księżmi moderatorami poszczególnych diecezji filii,
      • uczestniczy w spotkaniach kręgu centralnego,
      • uczestniczy w spotkaniach kręgów diecezjalnych na zaproszenie par diecezjalnych,
      • współpracuje z sekretarką i moderatorem filii w ramach DWDD.
    7. Para krajowa:
      • jest odpowiedzialna za DK w Polsce,
      • ściśle współpracuje z ks. moderatorem krajowym DK,
      • organizuje spotkania kręgu centralnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
      • współpracuje z osobami delegowanymi przez INMK w zakresie ich zadań,
      • podejmuje współpracę z ks. moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Centralnej Diakonii Jedności,
      • utrzymuje stałą łączność z biskupem delegatem Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie,
      • reprezentuje DK wobec hierarchii kościelnej i władz świeckich,
      • utrzymuje kontakt z parami odpowiedzialnymi za DK poza granicami Polski,
      • nawiązuje kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w kraju i za granicą oraz z duszpasterstwem rodzin.
  10. Każde małżeństwo pełniące posługę pary odpowiedzialnej powinno:
    • być rozmodlone,
    • żyć życiem sakramentalnym,
    • dążyć do życia w pełni chrześcijańskiego,
    • w jedności i wzajemnym zrozumieniu wspomagać się na drodze do Boga,
    • umiejętnie kontaktować się z innymi, być taktowne i dyskretne,
    • znać zasady DK, akceptować je i być im wierne,
    • kształtować w sobie postawę świadomego uczestnictwa w KWC,
    • pogłębiać wiedzę religijną, w szczególności dotyczącą małżeństwa i rodziny,
    • charakteryzować się postawą służby, posłuszeństwa i miłości wobec Kościoła,
    • obejmować modlitwą sprawy i ludzi, którym służy,
    • świadomie i twórczo służyć społeczeństwu poprzez odpowiedzialnie wykonywane obowiązki domowe, pracę zawodową i społeczną.
  11. Wybory par odpowiedzialnych na poszczególnych szczeblach:
    1. W zawiązującym się kręgu posługę pary animatorskiej pełni para pilotująca, wyznaczona przez parę rejonową. Posługę pary pilotującej może pełnić małżeństwo, które przeżyło oazę rodzin I i II stopnia, ORAR I i II stopnia oraz w miarę możliwości sesję o pilotowaniu. Kończąc swoją posługę para pilotująca mianuje na jeden rok parę animatorską spośród małżeństw tworzących krąg. W następnych latach pracy para animatorska  jest wybierana spośród par kręgu w głosowaniu tajnym, na spotkaniu podsumowującym pracę roczną (w czerwcu). Wybory są przeprowadzane przez księdza moderatora lub parę rejonową. Posługę pary animatorskiej może pełnić małżeństwo, które przeżyło co najmniej oazę rodzin I stopnia i ORAR II stopnia. Kadencja pary animatorskiej trwa jeden rok, poprzez tajne głosowanie możliwe jest jej przedłużenie na kolejny rok formacyjny
    2. Ustępująca para rejonowa zgłasza 2-3 umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatury na parę rejonową mogą również zgłaszać (z uzasadnieniem) pary animatorskie rejonu. Para rejonowa jest wybierana przez pary animatorskie i ustępującą parę rejonową spośród zgłoszonych kandydatur na spotkaniu podsumowującym roczną pracę rejonu, w głosowaniu tajnym przeprowadzonym przez księdza moderatora rejonu lub przez parę diecezjalną, albo przez księdza moderatora diecezjalnego DK. Nowa para rejonowa jest zatwierdzana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK. Posługę pary rejonowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK. Oczekuje się od niego włączenia się w dzieło KWC. Kadencja pary rejonowej trwa trzy lata i na wniosek pary diecezjalnej może być przedłużona o rok poprzez tajne głosowanie kręgu rejonowego.
      W uzasadnionych przypadkach para rejonowa może być odwołana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK i moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie.
    3. Kandydatów na parę diecezjalną zgłaszają: ustępująca para diecezjalna oraz pary rejonowe diecezji, uzasadniając ich kandydaturę.
      Spośród zgłoszonych kandydatur wybiera się trzy pary małżeńskie, które otrzymały największą liczbę głosów. Wybór ma miejsce na spotkaniu kręgu diecezjalnego przez pary rejonowe i ustępującą parę diecezjalną w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez moderatora diecezjalnego DK, w obecności moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.
      Po wyborze trzech par moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie, na wniosek moderatora DK, przedstawia biskupowi diecezjalnemu prośbę o wskazanie pary diecezjalnej spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. Posługę pary diecezjalnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło podstawową formację DK, należy do KWC oraz, o ile to możliwe, jest członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary diecezjalnej trwa trzy lata i w wyjątkowych sytuacjach może być przedłużona maksymalnie o dwa lata na wniosek kręgu diecezjalnego lub pary filialnej, złożony na ręce biskupa diecezjalnego przez moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.
      W uzasadnionych przypadkach para diecezjalna może być odwołana przez biskupa diecezjalnego w porozumieniu z moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Diecezjalną Diakonią Jedności.
      Moderatora diecezjalnego DK powołuje biskup diecezjalny spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę diecezjalną DK i moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.
      Kandydaci powinni być po pełnej formacji w Ruchu Światło-Życie i należeć do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
      Moderatora diecezjalnego DK może odwołać biskup diecezjalny, po konsultacji z Moderatorem Diecezjalnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Diecezjalnym Kolegium Moderatorów i Diecezjalną Diakonią Jedności.
    4. Ustępująca para filialna przedstawia parze krajowej kandydatury swoich następców z umotywowaniem. Kandydatury mogą zgłaszać parze krajowej również pary diecezjalne danej filii. Wybory trzech kandydatur do posługi pary filialnej przeprowadza jeden z księży moderatorów diecezjalnych DK filii, upoważniony przez parę krajową w obecności filialnego moderatora Ruchu Światło-Życie. Wy- boru w głosowaniu tajnym dokonują pary diecezjalne i ustępująca para filialna danej filii. Para krajowa, wspólnie z moderatorem krajowym DK, zwracają się do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie z prośbą o wybór pary filialnej spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. Posługę pary filialnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK, jest członkiem KWC, powinno być członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary filialnej trwa trzy lata i może być, w wyjątkowych wypadkach, przedłużona o dwa lata na wniosek pary krajowej, złożony na ręce Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie.
      W uzasadnionych przypadkach para filialna może być odwołana przez Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie, w porozumieniu z moderatorem filialnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Centralną Diakonią Formacji Diakonii.
    5. Kandydatów na parę krajową zgłaszają: ustępująca para krajowa oraz pary filialne i diecezjalne, uzasadniając ich kandydaturę. Podczas zgromadzenia kręgu centralnego i par diecezjalnych wybiera się ze zgłoszonych kandydatur trzy pary. Wybory przeprowadza moderator krajowy DK w obecności Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie. Prawo głosu przysługuje członkom kręgu centralnego oraz parom diecezjalnym DK. Po wyborze trzech par Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie przedstawia Biskupowi Delegatowi KEP ds. Ruchu Światło-Życie prośbę o wskazanie pary krajowej DK spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi.
      Posługę pary krajowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK i jest przynajmniej trzy lata członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary krajowej trwa cztery lata i może być, w wyjątkowych sytuacjach, przedłużona o dwa lata. Decyzję o przedłużeniu kadencji podejmuje biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie na wniosek par diecezjalnych wraz z członkami kręgu centralnego, złożony przez Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie.
      W uzasadnionych przypadkach para krajowa może być odwołana przez Delegata KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie może też złożyć Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie, po zasięgnięciu opinii Centralnej Diakoni Jedności.
      Moderatora krajowego DK powołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę krajową DK i Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie. Kandydaci powinni być po pełnej formacji w Ruchu Światło-Życie i należeć do KWC oraz, o ile to możliwe, przynajmniej trzy lata być członkami Unii Kapłanów Chrystusa Sługi lub Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”.
      Kadencja moderatora diecezjalnego i krajowego DK zasadniczo pokrywa się z kadencją odpowiednio pary diecezjalnej i krajowej DK.
      Moderatora krajowego DK, w uzasadnionych przypadkach, odwołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie może też złożyć Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Krajowym Kolegium Moderatorów.
  12. Wszystkie wybory dokonywane są większością głosów w głosowaniu tajnym, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania, według zasad ustalonych przy wyborach kandydatów na moderatora diecezjalnego i generalnego Ruchu Światło-Życie.
    Inny przebieg mają wybory pary animatorskiej kręgu. Biorą w nich udział wszyscy członkowie kręgu, oddając swój głos na małżeństwo. Głosowanie jest tajne, głosy zbiera ksiądz moderator albo para rejonowa. Wybrana zostaje para małżeńska, która uzyskała większość głosów. Jeśli dwie pary mają równą ilość głosów, prowadzący wybiera jedną z nich, nie podając ilości głosów i nazwisk pozostałych.
  13. Ważną rolę w życiu DK odgrywają Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, organizowane w poszczególnych filiach. DWDD stanowi okazję do spotkania pary filialnej z parami diecezjalnymi w celu wymiany informacji i doświadczeń oraz do budowania jedności w ramach Ruchu Światło-Życie.
  14. Raz w roku odbywa się spotkanie odpowiedzialnych DK podsumowujące roczną pracę ruchu i programujące pracę na kolejny rok. Biorą w nim udział członkowie kręgu centralnego, pary diecezjalne i księża moderatorzy diecezjalni DK oraz goście zaproszeni przez parę krajową. Okazją do ogólnopolskich spotkań DK są również spotkania opłatkowe oraz pielgrzymka rodzin do Sanktuarium Św. Józefa w Kaliszu.
  15. Pary odpowiedzialne DK biorą również udział w Kongregacjach Odpowiedzialnych(KO) i innych zgromadzeniach organizowanych przez Ruch Światło-Życie.
  16. DK prowadzi swoją działalność głównie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Kręgi Domowego Kościoła mogą powstawać także w innych krajach w oparciu o własne struktury duszpasterskie, jednakże w ścisłej łączności programowej z DK. Zasady współpracy z takimi kręgami ustala krąg centralny DK.
  17. Zasady DK opracowuje i po konsultacji z członkami DK przyjmuje krąg centralny. Zatwierdza je Konferencja Episkopatu Polski na wspólny wniosek moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie oraz pary krajowej i moderatora krajowego DK, złożony do biskupa delegata ds. Ruchu Światło-Życie.
    Konferencja Episkopatu Polski ma prawo wprowadzania do „Zasad Domowego Kościoła” poprawek i uzupełnień wynikających z doktryny Kościoła.

ROZDZIAŁ V
Dobra doczesne Domowego Kościoła

  1. Sposoby gospodarowania dobrami doczesnymi są regulowane odrębnymi ustaleniami kręgu centralnego po zasięgnięciu opinii par odpowiedzialnych za DK.

Konferencja Episkopatu Polski na swym 335 Zebraniu Plenarnym, które odbyło się w Warszawie w dniach 8-9 marca 2006 roku, zatwierdziła „Zasady Domowego Kościoła”, na czas nieokreślony.

† Piotr Libera
Sekretarz generalny
Konferencji Episkopatu Polski

Etapy Formacji w Ruchu Światło - Życie


W pewnym sensie pełne uczestnictwo w Ruchu Światło-Życie rozpoczyna się z podjęciem DIAKONII we Wspólnocie Kościoła (konkretyzuje się to w parafii). Droga jednak do tego prowadzi poprzez określoną FORMACJĘ, która nawiązuje do idei starożytnego katechumenatu. Jednak podstawowym warunkiem jest wewnętrzne nawrócenie, gotowość okazania posłuszeństwa Jezusowi - jedynemu Zbawicielowi. Stąd wyróżniamy trzy etapy podstawowej formacji w Ruchu Światło-Życie:


   ETAP 1 - EWANGELIZACJA


Pierwszy etap formacji zakłada Ewangelizację - spotkanie z Jezusem, wobec Którego każdy sam musi się określić. Każdy musi sam odpowiedzieć na pytanie: Kim jest Jezus dla niego. Aby poznać Jezusa, trzeba przyjrzeć się prawdzie o Bogu, jaką podaje Pismo Święte. Wiąże się to z poznaniem czterech podstawowych prawd ewangelicznych, (zwanych prawami życia duchowego):
- Bóg miłuje ciebie i ma dla twojego życia wspaniały plan.

- Człowiek jest oddzielony od Boga poprzez grzech.

- Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem.

- Przyjęcie Jezusa jako mojego Pana i Zbawiciela Odpowiedź człowieka, uznająca Jezusa jako Pana i Zbawiciela jest podstawowa, aby należycie zrozumieć i włączyć się w dalsze spotkanie z Bogiem w ramach Ruchu.


   ETAP 2 - DEUTEROKATECHUMENAT


Spotkanie Jezusa i uznanie Go za Pana i Zbawiciela prowadzi do włączenia się w grupę uczniów Jezusa. W Ruchu Światło-Życie jest nią grupa deuterokatechumenatna. Sama nazwa nawiązuje do katechumenatu - okresu w którym kandydat przygotowujący się do chrztu poznawał naukę Jezusa i jej wymagania oraz uczył się żyć zgodnie z tą nauką. Katechumenat trwał dwa - trzy lata. Po tym okresie, po wyrażeniu opinii starszych, katechumen mógł otrzymać chrzest i stawał się chrześcijaninem.
W naszym kraju chrzest udzielany jest w dzieciństwie, Okres młodości, czy też dorosłego życia jest czasem na potwierdzenie wyboru, który został dokonany przez rodziców. Spotkanie Jezusa w czasie Ewangelizacji prowadzi do włączenia się w grupę, która poznaje naukę Jezusa - grupę deuterokatechumenalną. Przedrostek "deutero-" - powtórny wskazuje, ze mamy do czynienia z ludźmi ochrzczonymi, którzy pragną w świadomy sposób kroczyć drogą wskazaną przez Jezusa, Droga deuterokatechumenatu trwa w Ruchu minimum trzy lata. Po spotkaniu Jezusa w pierwszym etapie jest mowa o wymogach życia w przyjaźni z Jezusem (życie w stanie łaski uświęcającej na co dzień ). Z tym wiąże się poddanie się działaniu Ducha świętego, oddanie się Niepokalanej, wsłuchanie się w Słowo Boże, włączenie się we wspólnotę, życie Eucharystią. Jest to okres odkrywania Boga w czasie osobistej modlitwy Jako dialogu z Bogiem. Ten etap wyznaczają w Ruchu Światło-Życie Drogowskazy Nowego Człowieka, ukazujące wymagania dla uczniów Jezusa.
Wejście w Ruch nie uwalnia człowieka od jego słabości, grzechu. Poznanie swojego upadku prowadzi do szukania Boga, który potrafi wyprowadzić z wszelkiej niewoli w Piśmie Świętym (szczególnie w Księdze Wyjścia ) - który słyszy, widzi, wyprowadza z niewoli, broni i walczy, objawia się w swojemu ludowi. Jest to czas odkrywania Boga w znakach - szczególnie podczas liturgii i sakramentach. Wyjście z wszelakiej niewoli wiąże się w Ruchu z dziełem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Krucjata jest darem Ruchu dla Kościoła w Polsce. Jej celem jest przeciwstawienie się wszystkiemu co zniewala i poniża godność człowieka. W naszym kraju szczególnie zniewala ludzi alkoholizm i nikotynizm. Wychodzenie z wszelakiej niewoli dla kandydatów na oazowiczów wiąże się z darem całkowitej abstynencji od alkoholu, nikotyny i wszelakich narkotyków.
Uczenie się wychodzenia z niewoli, życia w wolności, prowadzi do odkrycia wspólnoty, jaką jest Kościół trwający w jedności, nauce apostołów, na łamaniu chleba i na modlitwie (por. Dz 2,42). W tym czasie poznajemy Kościół i uczymy się być odpowiedzialnymi za Niego. Wspólnota Kościoła daje oparcie do wytrwania w wolności, jaką obdarza Bóg. Akceptacja wszystkich wymagań Ruchu prowadzi do etapu trzeciego -służby.


   ETAP 3 - DIAKONIA


Spotkanie Jezusa, poznanie Go prowadzi do diakonii - służby Jezusowi i braciom w Kościele. Cały okres Ewangelizacji i Deuterokatechumenatu jest czasem kandydatury na członka Ruchu. Pełna akceptacja wymagań Ruchu, czyli przyjęcie całego charyzmatu Ruchu, akceptacja i realizacja Drogowskazów Nowego Człowieka, członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka prowadzi do możliwości stania się prawdziwym członkiem Ruchu Światło-Życia. ZNAKIEM AKCEPTACJI WYMAGAŃ RUCHU l WŁĄCZENIA SIĘ W RUCH JEST BŁOGOSŁAWIEŃSTWO ANIMATORA W CZASIE CENTRALNEJ OAZY MATKI NA KOPIEJ GÓRCE (zawsze na Zesłanie Ducha Świętego).
Służyć Kościołowi przez Ruch można rozmaicie. Jedną z możliwości jest włączenie w Diakonię Stałą (życie według rad ewangelicznych: czystości, posłuszeństwa i ubóstwa). W Ruchu istnieje ogólnopolska żeńska Diakonia Stała - Instytut Niepokalanej Matki Kościoła oraz powstaje męska wspólnota - Chrystusa-Sługi. Ponadto powstają Diakonie Stałe w ramach diecezji. Osoby włączające się w Diakonię Stałą oddają całe swoje życie na potrzeby Ruchu. Od kilku też lat istnieje Unia Kapłanów Chrystusa-Sługi.
Inną możliwością jest służenie Kościołowi przez Ruch na marginesie swoich zasadniczych obowiązków rodzinnych i zawodowych, oddając czas j siły do dyspozycji Ruchu, na zasadzie pracy społecznej czy apostolskiej. Osoby te są członkami diakonii Ruchu i przejmują pewien zakres odpowiedzialności za sprawy Ruchu w jakiś sposób stały, systematyczny.
Można jeszcze wyodrębnić krąg przyjaciół i sympatyków, którzy pomagają, Ruchowi sporadycznie lub nawet systematycznie, ale bez przejmowania odpowiedzialności za jego sprawy.
Służba Kościołowi przez Ruch oznacza włączenie się w diakonię Ruchu. Obecnie wyróżnia się diakonie; miłosierdzia, modlitwy, wspólnoty rodzinnej, liturgiczna, muzyczna, narodu, deuterokatechumenatu, słowa, życia, wyzwolenia, ewangelizacji, jedności, itp.


Zadania poszczególnych diakonii:

  • DIAKONIA JEDNOŚCI - zapobiega o faktyczne nawiązanie i pielęgnowanie łączności, jedności i dialogu przez kontakty listowe, organizowanie spotkań i zgromadzeń z różnymi osobami, ośrodkami, instytucjami, itp.
  • DIAKONIA MODLITWY - służy ożywianiu i podtrzymywaniu w Ruchu ducha i form modlitwy, szczególnie przez organizowanie oaz modlitwy. Zajmuje się również tzw. charyzmatycznymi ruchami modlitewnymi.
  • DIAKONIA LITURGII - stanowi zaplecze dla formacji liturgicznej i realizacji odnowy liturgii, w której Ruch - zgodnie z Konstytucją o Liturgii - widzi źródło i szczyt.
  • DIAKONIA MUZYCZNA - dbałość o śpiew.
  • DIAKONIA DEUTEROKATECHUMENATU - służy dziełu formacji na poziomie dziecięcym, młodzieżowym, akademickim, młodzieży pracującej i dorosłych w celu pełnego włączenia do życia w jedności we wspólnocie Kościoła.
  • DIAKONIA SŁOWA - dba o to, aby słowo pisane lub drukowane docierało we właściwym czasie do wszystkich członków lub wspólnot ruchu i do ludzi oraz środowisk pragnących korzystać z pomocy Ruchu.
  • DIAKONIA WYZWOLENIA - służy wszelkim akcjom i pracom podejmowanym przez Ruch w celu wyzwolenia człowieka z wszelkiej niewoli wewnętrznej, szczególnie zaś prowadzi dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
  • DIAKONIA ŻYCIA - obrona prawa do życia wszystkich ludzi, pomoc osobom w trudnej sytuacji rodzinnej.
  • DIAKONIA EWANGELIZACJI - służy dziełu ewangelizacji, która ma doprowadzić ludzi do podstawowej jedności wiary przez przyjęcie w jednym Duchu jedynego Zbawiciela i Pana.
  • DIAKONIA MIŁOSIERDZIA - służy wszelkim działaniom charytatywnym, które muszą być podejmowane przez Ruch dla realizowania największego przykazania Chrystusowej miłości, szczególnie wobec tych, którzy po wyzwoleniu wymagają dalszej troski i opieki.
  • DIAKONIA OAZ REKOLEKCYJNYCH - służy wszystkim sprawom związanym z główną metodą działania Ruchu, jaką są oazy rekolekcyjne różnego rodzaju, typu i stopnia.
  • (są to tylko niektóre diakonie Ruchu).
  • Najważniejsze jest jednak służenie tam, gdzie jest potrzeba w ramach swojej parafii. Formacja oazowa ma prowadzić do brania odpowiedzialności z Kościół, którym my jesteśmy.

BIBLIA AUDIO na MP3 - do pobierania...

Biblia Audio dla każdego

Książki religijne

Może znajdziesz coś dla siebie?

Nowości OAZA.PL

Aktualności – OAZA.PL

28 marzec 2024

Ruch Światło-Życie
  • Rekolekcje w Centrum Ruchu w Krościenku n.D. 2024

    Bardzo serdecznie zapraszamy do udziału w Rekolekcjach w Centrum Ruchu Światło – Życie w Krościenku nad Dunajcem Terminy na plakacie Zapisy za pomocą linków Rekolekcje oazowe dla Seniorów 17-25.06.2024 r.  https://forms.gle/1zLJ7AMCT24zhKX39 ONŻ II stopień – 2 turnus (16.07-01.08) oraz ONŻ I i II stopień – 4 turnus (03-19.09) https://forms.gle/PaChnuRn5as7uhth7 Uczestnicy Miesięcznej Szkoły Animatora zgłaszają się 

    Czytaj więcej

    Artykuł Rekolekcje w Centrum Ruchu w Krościenku n.D. 2024 pochodzi z serwisu OAZA.PL.

  • ONŻ III* w Rzymie

    Ks. Sebastian Kremczański z Katowic zaprasza na ONŻ III* do Rzymu w pierwszym turnusie czyli 28.06-14.07.2024 r. Zapisy i informacje www.trojkawrzymie.pl Są jeszcze wolne miejsca!

    Artykuł ONŻ III* w Rzymie pochodzi z serwisu OAZA.PL.

  • Zapraszamy na Strefa Młodych Festiwal!

    5 października w hali Arena Sosnowiec odbędzie się koncert „Strefa Młodych Festiwal” – spotkanie młodych ludzi z całej Polski w duchu Polskiej Lizbony z zeszłorocznych Światowych Dni Młodzieży!   Wydarzenie wypełnione koncertami, spotkaniami z inspirującymi ludźmi, challengami, Q&A, warsztatami, ale przede wszystkim – BYCIEM RAZEM! Wśród zaproszonych gości znaleźli się m.in.: Arkadio, Luxtorpeda, Edzio Rap, o. 

    Czytaj więcej

    Artykuł Zapraszamy na Strefa Młodych Festiwal! pochodzi z serwisu OAZA.PL.

Modlitwa

Modlitwa za wstawiennictwem sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego

 

     Boże, Ojcze Wszechmogący, dziękujemy Ci za Twojego kapłana Sługę Bożego Franciszka, którego w niezwykły sposób obdarzyłeś łaską wiary konsekwentnej, tak iż swoje życie oddał niepodzielnie na Twoją służbę.

Dziękujemy Ci za to, że pozwoliłeś mu gorąco umiłować Twój Kościół i zrozumieć, że najgłębszą zasadą jego żywotności i płodności jest oblubieńcze oddanie siebie w miłości Twojemu Synowi, na wzór Niepokalanej, Matki Kościoła.

Dziękujemy Ci również za to, że przez tego kapłana wzbudziłeś na polskiej ziemi Ruch Światło-Życie, który pragnie wychowywać swoich uczestników do posiadania siebie w dawaniu siebie i w ten sposób przyczyniać się do wzrostu żywych wspólnot Kościoła.

Bądź uwielbiony, Boże, w Słudze Bożym księdzu Franciszku, w jego życiu i dziele, i racz wsławić swoje Imię, udzielając mi przez jego wstawiennictwo łaski .................... o którą najpokorniej proszę.

Amen.